Aan het begin van de avond, als de zinderende hitte plaats maakt voor een aangename temperatuur, ontstaat een kakofonie van geluiden op de camping.
Lepels in dunne aluminium pannetjes. Metalen gereedschappen op dampende skottelbraais. Klanken van mepal kunststof bordjes in blauwe, van twee hengsels voorziene afwasbakjes. Dit alles is slechts de luidruchtige opmaat voor een dagelijks ritueel wat ons te wachten staat.
De rust valt over de kleine camping in de bergen van het Franse Avignonet.
Het zoemen van de bijen verstomt en hier en daar laat een eerste krekel al van zich horen.
En dan, opeens, is het er. Dat hemelse geluid. Het subtiel tokkelende geluid van een fijn besnaard instrument, bespeeld daar haast engelachtige vingertjes. Een geluid zo zacht, en tegelijkertijd zo ver dragend. Dit moet haast wel de sfeer zijn van dat leven van God in Frankrijk.
Het kostte echter weinig moeite om de bron van al dit moois te achterhalen. Niet ver van mijn eigen caravan, sta ik oog in oog met een meisje met een harp: Myrthe.
De twaalf jarige Myrthe Koopman uit Almere is samen met haar ouders neergestreken in het Rhône-Alp gebied en trakteert de hele camping op haar lieflijke harpspel.
Zelf ziet ze het slechts als noodzakelijk repeteren maar de “Canon in D” en een stuk uit de “Sound of Music” doen de campinggasten genieten.
Als de laatste harp klanken zijn weggeëbd in de valei van Le Drac klinkt nog slechts een bescheiden applausje.
Dank je wel Myrthe, het was prachtig.
Geef een reactie