Broodje halfdom

Niets zo lekker als lunchen op het terras. Een matig zonnetje, een strak blauwe lucht, cappuccino en een overheerlijk broodje.

Thuis pak ik twee kadetjes; likje boter, twee plakjes kaas, twee plakjes ham, klaar. Op het terras echter, kan de broek al na één broodje op de vreetstand. Eén broodje is daar een complete maaltijd.

Natuurlijk vind ik het heerlijk als die horeca waldkornbol er beter uitziet dan het supermarkt puntje op mijn keukenplank. Maar je hebt drie handen nodig om zo’n afbakcreatie op ordentelijke wijze te verschalken. Zo’n meergranendriehoek mag dan lekker zijn, maar is ie ook hanteerbaar?

Klap uw pistolet nooit dicht. Schade, schande, wijs, dat verhaal. Voor je het weet vliegen de plakken ei en tomaat je om de oren of splasht één of ander smeersel tussen beide broodhelften uit.

“Overdaad schaadt” is in de broodjes business echt nog van toepassing. Het principe “minder is meer” ook. Maar waarom is zo’n broodje dan zo overdressed? Het antwoord is simpel: aan een broodje van €2,50 valt te weinig te verdienen. Dus wordt de prijs lekker opgekrikt en gaat men de boel wat oppimpen: “dress to impress”.

Dit weekend bestelde ik een ciabatta met kaas. “Staat niet op de kaart”, antwoordde de serveerster in Lingo stijl, “maar we maken het voor u.” Even later kreeg ik een bord, bedekt met acht plakken kaas. Onder de kaasvlakte ontdekte ik na enig speurwerk, een vers, luchtig broodje. Prijs: €7,25

Hoe haal je het in je bol.