Het EK voetbal staat voor de deur. Nou, ik kan haast niet wachten tot het zover is. Ik kijk nu al uit naar de spannende finalepot op 1 juli. Hoe eerder we van al die oranje rotzooi af zijn hoe liever het me is.

De ganse natie steunt het Nederlands elftal in de strijd die hen te wachten staat. Ik vraag me af of u ook zo hartstochtelijk achter de Nederlandse ministersploeg staat? In hoeverre u achter dit kabinet staat nu u zo’n beetje weet wat het voor u en mij in petto heeft?

Ik zie het helemaal voor me.

Bij de Coop supermarkten zou je Buddies krijgen met de kop van Mark Rutte er op. Of een Buddie met dat zuinige gezicht van Sybrand van Haersma Buma. Een extra grote Buddie met het bourgondisch hoofd van Jan Kees de Jager. Heb je alle ministers kompleet dan ga je voor de enige échte buddies in den Haag: de Kunduz coalitie.

Welke supermarkt zou zich er aan durven wagen?

“Plus” zegt altijd dat ze méér geven. Wat zou dat toch leuk zijn. Van elke minister en van elke staatssecretaris een origineel juichbandje. Heb je de juichbandjes van alle staatssecretarissen om je arm, dan vormt zich de tekst “Kunduz”. De juichbandjes van alle ministers vormen samen de tekst “akkoord”. Dat wordt weer juichen met z’n allen.

Ik verwacht echter dat de C1000 de beste zaken zou doen.
Zij geven tenminste iets weg wat we écht nodig gaan hebben: geluksvogeltjes.

Terwijl binnen het CDA de kansen voor Henk Bleker als kandidaat-lijsttrekker slechts verbleken en hardop wordt gebeden om een outsider met messias-effect, wordt weemoedig teruggedacht aan “Jan Peter de Grote”: de man van de VOC-mentaliteit.

Dat waren mooie tijden, toch? Het ging goed met Nederland en dat hadden we vooral te danken aan iemand die de kruising leek van Hansje Brinker en Harry Potter. Maar sinds Jan Peter’s vingertje niet meer in de dijk zit wordt ons land overspoeld met problemen waar zelfs de toverkracht van Harry Potter niet is tegen opgewassen.

We willen weer trots kunnen zijn op Nederland. Niet dat trots van Rita, maar trots op Nederland als land van tolerantie, respect en met plaats voor een vluchteling die een veilige thuishaven zoekt.

Trots op het land van tulpen, kaas en klompen waar het voetbal lijkt te zijn uitgevonden. Trots op een land, waar diploma’s nog diploma’s zijn en niet slechts bewijs van deelname. Al dan niet met of zonder zesjescultuur.

Maar is er in ons land dan helemaal níets meer om trots op te zijn?

Jazeker wel. Bedrijven als de Koninklijke Boskalis doen het nog prima. Internationaal toonaangevend op het gebied van baggeren en grondverzet in de maritieme sector. De modder business dus, daar zijn we goed in. Internationaal, welteverstaan.

Dus niet in eigen huis meneer Rutte. Geen modder gooien naar elkáár meneer Wilders. Niet het eigen nest bevuilen meneer Verhage.

Dat is niet baggeren heren, en zeker niet succesvol.

Dat is wat je noemt “aanmodderen”.

Als het waar is dat een man niet mag huilen, dan zal ik waarschijnlijk geen echte vent zijn. Dat ik na één dag laminaat leggen twee dagen “gebroken” door het leven strompel heeft me eerder het predikaat “mietje” opgeleverd.

Toch huil ik niet vaak. De uien in huis worden door mijn vrouw gesneden en zolang ik niet op mijn loonstrook kijk kan ik het redelijk droog houden.

De laatste keer dat ik écht gehuild heb is tien jaar geleden. Dat was het moment dat ik mijn kinderen moest vertellen dat hun vader die avond het huis voorgoed zou verlaten. Weliswaar een wel overwogen stap maar tot op heden het aller slechtste moment in mijn leven en beslist géén moment om trots op te zijn.

Het aantal echtscheidingen stijgt dit jaar fors, aldus het CBS. Vanwege de crisis. Maar de échte crisis speelt zich af op de Nederlandse televisie. Het televisieprogramma “Echt scheiden” begeleidt gezinnen tijdens de moeilijke periode rond een echtscheiding.

De kijker was ondermeer getuige van het moment dat pappa de kinderen vertelde dat ie weg zou gaan. Even later zie je de man de deur achter zich dicht trekken, de kinderen als verdoofd achterlatend. Is dit wat men bedoelt met “meer drama op de televisie”?

Maar het ergste vind ik dat er ouders zijn die aan deze wanvertoning meewerken. Dat er ouders zijn die niet alleen zichzelf maar ook hun kinderen hier aan blootstellen.

Da’s pas om te huilen.
Wat zeg ik? Om te janken!

Ik werk in een comfortabel kantoortje, heb het druk, verdien een redelijk salaris, kan het niet iedereen naar de zin maken maar word nooit bedreigd.

Hoe anders is dat bij een schoonmaker? Die verwijdert uw remsporen uit de pot, ruimt het afval op en wordt regelmatig uitgekafferd als de vloer iets te nat, dus te glad, is gedweild. Die schoonmakers moesten honderdvijf dagen staken om per CAO een loonsverhoging van 4,8% af te spreken.

Ook de gemeenteambtenaren hadden al een tijdje geen CAO. Ondanks dat het merendeel van deze mensen géén vuil werk doet noch met agressie te maken heeft is ook hier inmiddels een leuke loonsverhoging toegezegd: 1% vanaf 1 januari 2012, 1% vanaf 1 april 2012 en een eenmalige uitkering van 200 of 400 euro in augustus.

Toch zijn er mensen die dagelijks wél worden bedreigd. Mensen die met regelmaat in situaties terecht komen waar wij voor weglopen. Gevaarlijke situaties, situaties waar geweld of vuurwapens in het spel zijn. Mensen die zelfs in hun privé leven alert moeten blijven voor “cliënten”. Dat zijn de mensen van de politie.

Het zijn uitgerekend díe mensen die moeten knokken voor 3% salarisverhoging terwijl hun werk de afgelopen jaren alleen maar zwaarder en riskanter is geworden. De mensen die waken over uw en mijn veiligheid zijn overgeleverd aan een minister die slechts oog lijkt te hebben voor het op orde brengen van overheidsuitgaven.

Die pet past hun allemaal.
Maar wordt het niet eens tijd, dat ook hun salaris beter gaat passen?