We hebben afgelopen weekend ons plekje op de camping weer ingericht. De caravan staat. De komende drie maanden zullen de meeste weekends weer worden doorgebracht op Schouwen-Duiveland. Ik heb er weer zin in.
Maar toch, toch denk ik nú al weer aan die laatste dag.
Ken je dat gevoel?
Een periode lang voelt een bepaalde plek als thuiskomen. Je hebt het er goed naar je zin en je ontmoet er fantastische mensen. Je beleeft dingen die je anders niet zou beleven en komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Maar je weet, dat dit niet altijd zo kan blijven.
Niet omdat je klaar bent met de omgeving of de mensen om je heen. Maar omdat je voelt dat je verder moet. Dat er meer mooie gebieden zijn om te verkennen. Dat er nog zoveel andere interessante dingen zijn om te ontdekken.
Juist dát is de essentie van kamperen. Het niet gebonden zijn aan één vaste stek. Vrij zijn. Je boeltje bij elkaar grabbelen en verkassen als het gevoel je ingeeft dat het tijd wordt om verder te gaan.
Dat gevoel heb ik momenteel ook met mijn columns voor Campingtrend.
Jos en zeker niet te vergeten Luc, die stille kracht op de achtergrond, waren voor mij super campingbeheerders. Ik genoot op “mijn” plekje. En jullie, mijn vaste lezers, voelden als de vrienden op “ons” veldje. We komen elkaar echt nog wel tegen.
De caravan hoort aan de trekhaak, de pootjes opgetrokken, een auto gestart.
Bedankt en ongetwijfeld tot ziens.
Het zal u niet ontgaan zijn: we hebben weer een vakantiebeurs achter de rug. Ik zal gelijk open kaart spelen: ik heb me verbaasd.
mijn vrouw vieren.
Cabaretier Herman Finkers sprak ooit de gevleugelde woorden: “Als het regent in September, dan valt Kerstmis in December.” Daar valt weinig tegenin te brengen.
Momenteel zijn de dagen koud, nat, en veel te donker. Niet vreemd, in deze tijd van het jaar, maar toch. Ik weet het, ook dit seizoen heeft zo zijn charmes maar het is niet aan mij besteed. Ik denk al aan de zomer. Ik wil weer weg met de caravan.