Vijfenveertig jaar geleden heb ik wel eens een sigaretje opgestoken. Ook pijp, maar dit alles was slechts van korte duur. Mijn gezondheid, maar ook die van anderen, was reden genoeg om te stoppen met roken.

Sinds enkele jaren is een roker haast een paria in de horeca. Zelfs op het terras wordt een roker inmiddels boos aangekeken. Nu het gerechtshof in den Haag bepaald heeft dat zelfs de rookruimtes uit de horeca moeten worden verwijderd is dit voor mij de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. Ik ben het zat. Een protest tegen de betutteling: IK GA WEER ROKEN!

Dat is ongeveer de reactie van een aantal mensen op social media nu er een nieuw donorwet is aangenomen. Een wet die zegt dat iedereen automatisch donor is mits ie aangeeft beslist geen donor te willen zijn.

Mensen die ooit hebben gekozen om donor te zijn, geven plotseling aan daar nu van af te zien. Donoren die ooit bereid waren om na hun overlijden organen af te staan zodat anderen een betere kwaliteit van leven zouden kunnen krijgen. Hoe nobel is dat?

Altijd donor geweest, figuurlijk met hart voor je medemens, en dan laat je die medemens letterlijk dood vallen uit protest tegen de politiek. Geen donor meer uit onvrede met een wet.

Ik snap dat niet. Die logica ontgaat mij geheel.

Ooit zal een hersentransplantatie wellicht mogelijk worden.

Terwijl ik besef dat dit soort mensen dan mijn donor hadden kunnen zijn, word ik nog blijer van deze nieuwe wet.

Ooit, lang geleden, heb ik bij de apotheek een donorcodicil mee naar huis genomen. Waarom? Gewoon, omdat ik het een goed idee vond als anderen geholpen konden worden met mijn “onderdelen” wanneer ik ooit het leven zou laten. En dat vind ik nog altijd.

Helaas volgden niet genoeg anderen mijn voorbeeld. Of het de grote vraag is of het lage aanbod, vast staat dat er nogal wat mensen op een lijst staan die hopen dat ze nog op tijd aan de beurt komen voor een donororgaan. Of ze nog tijd van leven hebben dus.

Pia Dijkstra, kamerlid voor D66, heeft er de afgelopen jaren haar levenswerk van gemaakt om er voor te zorgen dat U donor bént als U níet aangeeft dat U daar bezwaar tegen heeft.

In 2016 is haar wetsvoorstel met een meerderheid van één stem aangenomen in de Tweede Kamer. Op dit moment worden alle zeilen bijgezet om het wetsvoorstel ook door de Eerste Kamer te loodsen.

Voor- en tegenstanders van de verandering van “nee-tenzij” naar “ja-tenzij” rollen over elkaar heen. Men schroomt daarbij niet om grote woorden te gebruiken. De politiek zou doden op het geweten hebben omdat de nieuwe donorwet zolang op zich laat wachten. Maar is dat zo?

Volgens mij is het de laksheid van de burger.

Als iedereen die geen bezwaar had om donor te zijn niet te belazerd was geweest om die keuze kenbaar te maken, had dit voorstel nooit op de politieke agenda gekomen.

Maar het kan nog hè!

Ik waag me maar eens aan een onderwerp wat hele volksstammen in beroering kan brengen: het huisdier.

Niet dat ik iets tegen huisdieren heb, maar gezien mijn levensstijl, weet ik dat ik huisdieren de beste dienst bewijs door er geen in huis te hebben.
Maar toch moet me iets van het hart. Of beter nog, constateer ik een trend: waarom hoeven honden niet meer zélf te lopen?

Ik kan me niet op straat begeven of ik word omver gereden door wandelwagentjes . . . met een hond er in.
Op straat, in winkels, in het café: honden in wagentjes, honden in buggy’s, honden in mandjes aan het fietsstuur.
“Pas op voor de hond” betekende dat je moest uitkijken dat het dier je niet in je donder zou bijten.
Tegenwoordig is het eerder “Pas op voor de Buggy”, breek er je nek niet over.

Jazeker, er lopen ook mensen met wagentjes met baby’s of peuters. Net zoals er mensen zijn die slecht ter been zijn, die worden voortbewogen door een “transportmiddel” en dat begrijp ik volledig.
Zelfs wanneer het een huisdier betreft met een fysieke beperking.

Als een dier niet zo ver kan lopen, kan het dan niet gewoon (alleen) thuis blijven?
Wie wil dat anderen zijn huisdier als zijn kind gaat beschouwen zal consequent moeten zijn en het dan, zoals elke ouder bij een kind doet, moeten opvoeden.
Het leren dat het niet overal mee naar toe kan.

Ik denk dat een huisdier in een wagentje, vooral een loopje neemt . . . met zijn baasje.

Men mag . . . 

niet meer naar het Dolfinarium.
zwarte Piet niet meer normaal vinden.
geen stukje vlees op het bord leggen.
op Facebook niet laten zien wat je eet.
je vrienden op social media niet tot je vrienden rekenen.
het niet schandalig vinden hoe bedrijven met oudere werklozen omgaan.
geen allergische reactie vertonen bij het zien van Froukje de Both.
de politiek geen onbetrouwbare draaikonten noemen.
niet zeggen dat het k*dt weer is als het regent.
er niet van balen als de NS je weer eens in de steek laat.
er niets van vinden als je respectloos behandeld wordt.
zich niet druk maken.
geen mening hebben want dat heet tegenwoordig ook “druk maken”.
zich nergens aan ergeren omdat dat geen zin heeft.
smoothy’s niet vies vinden.
voetbal geen “spelletje” noemen.
weer-apps niet volstrekt onbetrouwbaar achten.
de familie Hazes geen lijkenpikkers noemen.
niet uren op internet doorbrengen maar wel verdrinken in een e-reader.
vergeten groenten niet hartstochtelijk vergeten.
vooral niets signaleren als dat op klagen kan lijken.
niet in zijn blote reet vakantie vieren.
het glas niet half leeg hebben.
Apple producten niet op een voetstuk plaatsen.
het niet onacceptabel vinden dat de AOW leeftijd steeds wordt opgerekt.
een vaste baan niet meer “normaal” vinden.

Als je het zo bekijkt dan mag men niet zo veel meer.
De kans is zelfs aanwezig dat je een lijst als hierboven niet eens mag schrijven, laat staan publiceren, zonder daar weer op te worden aangevallen.
Toch doe ik dat!

Mag ik alsjeblief?