Toon Hermans spraak ooit over die prachtige Franse taal. Dat “une poule” zoveel mooier klinkt dan “een kip”. Onze zuiderburen hebben dat ook. Zo kennen de Vlamingen het prachtige woord “plooifiets”. Op het gehoor alleen al rijdt dat toch een stuk lekkerder dan een ordinaire “vouwfiets”?
Daar wil ik het eens over hebben, over die vouwfiets. Of beter gezegd, over de bezitters van een vouwfiets. En heel specifiek bedoel ik bezitters van vouwfietsen die gebruikmaken van het openbaar vervoer.
Het management van de Nederlandse Spoorwegen is dol op bezitters van een vouwfiets. Speciaal voor hen is er een bepaling dat zij hun vouwfiets gratis, jawel kosteloos, mee mogen nemen in de trein. NS ziet een vouwfiets als bagage en dat is coulant van NS. Vooral nu het zo druk, ik bedoel vól, is in de trein.
Er kleven echter wel een paar voorwaarden aan voor de begeleider van die bagage.
De vouwfiets moet namelijk ingevouwen zijn vóórdat men de trein betreedt en mag pas worden uitgevouwen nádat men de trein heeft verlaten. Dus het “plooien” mag niet ín de trein plaatsvinden.
En, zo laat NS weten, als naar het oordeel van de conducteur, de vouwfiets gevaar of overlast oplevert voor medereizigers, dan kan de vouwfiets zelfs worden geweigerd.
Ik zie tijdens mijn dagelijkse gang met de trein, hoe de vouwfietser met die voorwaarden een loopje neemt.
Maar zoals gezegd,de NS is blijkbaar dol op mensen met een vouwfiets.
De NS vindt het, in de praktijk namelijk, allemaal wel best.
Er gebeuren soms dingen die onbeschrijfelijk zijn. Waar geen woorden voor te vinden zijn. Ik kan dat begrijpen.
Italië, wat een fijn land is dat. Het klimaat, het eten, de vriendelijke mensen. Ik moet de caravan echt eens een keer die kant op trekken. Ik denk dan aan Bologna of misschien wel Milaan?
Overvolle bootjes op verre zeeën. Oneindige stromen mensen verplaatsen onder erbarmelijke omstandigheden. Slachtoffers drijvend in zee of aangespoeld op verre vakantie stranden.
