Nu iedereen die zich uitsprak tégen de actie van de klimaatspijbelaars er inmiddels aan gewend is dat ie een ouwe zure zeikerd is, is het tijd om nog eens rustig na te denken over dit fenomeen: protestspijbelaars.

Natuurlijk ben ik niet tegen verbetering van het klimaat en bescherming van onze planeet dus als u denkt dat ik dié discussie aan ga snijden dan heeft u het mis. Ik heb echter wél mijn bedenkingen tegen spijbelen om te demonstreren in het algemeen.

Nu betrof het een protest om de overheid aan te zetten beter na te denken over het klimaat, maar wat volgt? Waar is het einde? De uitzetting van een klasgenootje. De inzet van meer middelen ten behoeve van onderwijs, zorg, politie en leger. De kleur van medewerkers van een zogenaamd uit Spanje komende persoon die veelvuldig met lekkernijen lopen te strooien? Verhoging van de salarissen van juffen en meesters?

Een kleine greep uit de vele gebeurtenissen waar we tegenwoordig allemaal wel wat van vinden. Natuurlijk hebben scholieren het recht om daarvoor de straat op te gaan, maar mogen ze daar dan ook voor spijbelen? Wat betekent dit voor de handhaving van de leerplichtwet?

Wanneer heiligt een doel de middelen? Mogen drie scholieren spijbelen om beter openbaar vervoer af te dwingen? Mag het wel als het driehonderd scholieren betreft? “De jeugd heeft de toekomst” liep iedereen toch te blaten? Waar ligt een grens, en wie bepaald die grens dan

Zijn er nog ouwe zure zeikerds die zich daarover durven buigen?

Wist u dat Chinezen hun jaar altijd een naam geven?
Zo is 2018 het jaar van de hond
Voor mij was het jaar 2018 het jaar van de . . . . . nagelvijl.

Voor wie nou denkt dat ik bovenmatig ijdel ben geworden, dat is niet het geval. Ik ben ook niet meer of minder verwijfd geraakt dan ik al was. Nee, er is geen enkele reden voor paniek, maar ik ben in 2018 begonnen met gitaarles.

Begin januari heb ik iemand gevonden, op drie minuten wandelen van mijn huis, die is begonnen als gitaarleraar en die jongen kon nog wel wat lesklantjes gebruiken. Je kent dat wel, zo’n enthousiaste gozer die basisschool kindertjes de eerste beginselen van het edele snarenspel probeert bij te brengen. Voor alle zekerheid maar even gevraagd of hij het ook zou aandurven om dat zelfde kunstje te vertonen bij een stramme, eigenwijze oude man. En jawel, hij is er vol ingetrapt.

Sinds die tijd zit ik dus met grote regelmaat de nagels aan de vingers van mijn linker hand te vijlen en “kort” kan daarbij niet kort genoeg zijn. Het is namelijk de bedoeling dat je vingertoppen de snaren aandrukken. Als je nagels dan langer zijn dan je vingertoppen dan geeft dat toch een aparte ervaring.

De wandeling naar de gitaarleraar is inmiddels uitgegroeid toe drieëndertig minuten maar zowel hij als ik, houden het nog steeds vol. Voor beiden zal ook volgende jaar het jaar van de nagelvijl worden.

Aan mijn spel valt nog heel wat bij te vijlen.

Vijfenveertig jaar geleden heb ik wel eens een sigaretje opgestoken. Ook pijp, maar dit alles was slechts van korte duur. Mijn gezondheid, maar ook die van anderen, was reden genoeg om te stoppen met roken.

Sinds enkele jaren is een roker haast een paria in de horeca. Zelfs op het terras wordt een roker inmiddels boos aangekeken. Nu het gerechtshof in den Haag bepaald heeft dat zelfs de rookruimtes uit de horeca moeten worden verwijderd is dit voor mij de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. Ik ben het zat. Een protest tegen de betutteling: IK GA WEER ROKEN!

Dat is ongeveer de reactie van een aantal mensen op social media nu er een nieuw donorwet is aangenomen. Een wet die zegt dat iedereen automatisch donor is mits ie aangeeft beslist geen donor te willen zijn.

Mensen die ooit hebben gekozen om donor te zijn, geven plotseling aan daar nu van af te zien. Donoren die ooit bereid waren om na hun overlijden organen af te staan zodat anderen een betere kwaliteit van leven zouden kunnen krijgen. Hoe nobel is dat?

Altijd donor geweest, figuurlijk met hart voor je medemens, en dan laat je die medemens letterlijk dood vallen uit protest tegen de politiek. Geen donor meer uit onvrede met een wet.

Ik snap dat niet. Die logica ontgaat mij geheel.

Ooit zal een hersentransplantatie wellicht mogelijk worden.

Terwijl ik besef dat dit soort mensen dan mijn donor hadden kunnen zijn, word ik nog blijer van deze nieuwe wet.

Ooit, lang geleden, heb ik bij de apotheek een donorcodicil mee naar huis genomen. Waarom? Gewoon, omdat ik het een goed idee vond als anderen geholpen konden worden met mijn “onderdelen” wanneer ik ooit het leven zou laten. En dat vind ik nog altijd.

Helaas volgden niet genoeg anderen mijn voorbeeld. Of het de grote vraag is of het lage aanbod, vast staat dat er nogal wat mensen op een lijst staan die hopen dat ze nog op tijd aan de beurt komen voor een donororgaan. Of ze nog tijd van leven hebben dus.

Pia Dijkstra, kamerlid voor D66, heeft er de afgelopen jaren haar levenswerk van gemaakt om er voor te zorgen dat U donor bént als U níet aangeeft dat U daar bezwaar tegen heeft.

In 2016 is haar wetsvoorstel met een meerderheid van één stem aangenomen in de Tweede Kamer. Op dit moment worden alle zeilen bijgezet om het wetsvoorstel ook door de Eerste Kamer te loodsen.

Voor- en tegenstanders van de verandering van “nee-tenzij” naar “ja-tenzij” rollen over elkaar heen. Men schroomt daarbij niet om grote woorden te gebruiken. De politiek zou doden op het geweten hebben omdat de nieuwe donorwet zolang op zich laat wachten. Maar is dat zo?

Volgens mij is het de laksheid van de burger.

Als iedereen die geen bezwaar had om donor te zijn niet te belazerd was geweest om die keuze kenbaar te maken, had dit voorstel nooit op de politieke agenda gekomen.

Maar het kan nog hè!

Ik waag me maar eens aan een onderwerp wat hele volksstammen in beroering kan brengen: het huisdier.

Niet dat ik iets tegen huisdieren heb, maar gezien mijn levensstijl, weet ik dat ik huisdieren de beste dienst bewijs door er geen in huis te hebben.
Maar toch moet me iets van het hart. Of beter nog, constateer ik een trend: waarom hoeven honden niet meer zélf te lopen?

Ik kan me niet op straat begeven of ik word omver gereden door wandelwagentjes . . . met een hond er in.
Op straat, in winkels, in het café: honden in wagentjes, honden in buggy’s, honden in mandjes aan het fietsstuur.
“Pas op voor de hond” betekende dat je moest uitkijken dat het dier je niet in je donder zou bijten.
Tegenwoordig is het eerder “Pas op voor de Buggy”, breek er je nek niet over.

Jazeker, er lopen ook mensen met wagentjes met baby’s of peuters. Net zoals er mensen zijn die slecht ter been zijn, die worden voortbewogen door een “transportmiddel” en dat begrijp ik volledig.
Zelfs wanneer het een huisdier betreft met een fysieke beperking.

Als een dier niet zo ver kan lopen, kan het dan niet gewoon (alleen) thuis blijven?
Wie wil dat anderen zijn huisdier als zijn kind gaat beschouwen zal consequent moeten zijn en het dan, zoals elke ouder bij een kind doet, moeten opvoeden.
Het leren dat het niet overal mee naar toe kan.

Ik denk dat een huisdier in een wagentje, vooral een loopje neemt . . . met zijn baasje.

Men mag . . . 

niet meer naar het Dolfinarium.
zwarte Piet niet meer normaal vinden.
geen stukje vlees op het bord leggen.
op Facebook niet laten zien wat je eet.
je vrienden op social media niet tot je vrienden rekenen.
het niet schandalig vinden hoe bedrijven met oudere werklozen omgaan.
geen allergische reactie vertonen bij het zien van Froukje de Both.
de politiek geen onbetrouwbare draaikonten noemen.
niet zeggen dat het k*dt weer is als het regent.
er niet van balen als de NS je weer eens in de steek laat.
er niets van vinden als je respectloos behandeld wordt.
zich niet druk maken.
geen mening hebben want dat heet tegenwoordig ook “druk maken”.
zich nergens aan ergeren omdat dat geen zin heeft.
smoothy’s niet vies vinden.
voetbal geen “spelletje” noemen.
weer-apps niet volstrekt onbetrouwbaar achten.
de familie Hazes geen lijkenpikkers noemen.
niet uren op internet doorbrengen maar wel verdrinken in een e-reader.
vergeten groenten niet hartstochtelijk vergeten.
vooral niets signaleren als dat op klagen kan lijken.
niet in zijn blote reet vakantie vieren.
het glas niet half leeg hebben.
Apple producten niet op een voetstuk plaatsen.
het niet onacceptabel vinden dat de AOW leeftijd steeds wordt opgerekt.
een vaste baan niet meer “normaal” vinden.

Als je het zo bekijkt dan mag men niet zo veel meer.
De kans is zelfs aanwezig dat je een lijst als hierboven niet eens mag schrijven, laat staan publiceren, zonder daar weer op te worden aangevallen.
Toch doe ik dat!

Mag ik alsjeblief?

Minister Edith Schippers (Volksgezondheid) wil dat werknemers voortaan kunnen opzoeken hoeveel collega’s op het bedrijf hun handen wassen na de toiletgang.

Ze onderzoekt of ze bedrijven kan verplichten op hun website of op een andere manier hun handenwaspercentage bekend te maken, zei ze vrijdag. Ook zal de mogelijkheid worden bekeken voor een publicatieplicht van het handenwaspercentage bij de publicatie van vacatures.

Een meerderheid van de Tweede Kamer zou wel voelen voor zo’n meldplicht. Alleen de fracties van de PVV en DENK zijn tegen een dergelijke meldplicht. “Wij hebben altijd al schijt aan alles, dat mag als bekend worden verondersteld” aldus de woordvoerders.

Schippers wees erop dat medewerkers die hun handen niet wassen na toiletbezoek, gevaar kunnen opleveren voor medewerkers die hun handen wél wassen. Ze wil het voorlopig niet mogelijk maken dat bedrijven niet-handenwassende medewerkers kunnen ontslaan of collectief een handenwasplicht kunnen opleggen. Schippers wil eerst bestuderen of een meldplicht, wettelijk gezien, kans van slagen heeft.

Overigens vormt niet alleen het toiletbezoek een risico. Ook het niesen/hoesten in de hand of het vasthouden van de mobiele telefoon kan de verspreiding van bijvoorbeeld Streptococcus en Acinetobacter in de hand werken. Het peuteren in de neus vormt geen risico. Dit veroorzaak alleen de verspreiding van onschadelijke eiwitten.

De minister is niet bang dat voor niet-handenwassende medewerkers straks geen plaats meer is bij de overheid. Zij kunnen bijvoorbeeld altijd nog terecht bij gemeentelijke reinigingsdiensten of parkeerbedrijven, waar men het toch al niet zo nauw neemt met de hygiene, zei ze.

Je hoort er als columnist niet meer bij als je je op dit moment nog niet gemengd hebt in de  Zwarte Pieten discussie. Dat zwartepieten over Zwarte Pieten. De recente conclusie van onze nationale kinderombudsvrouw, Margrite Kalverboer, leek me hiervoor een mooie aanleiding.

De stichting “Nederland wordt beter” liet bij monde van Jerry Afriyie weten dat als we die zwarte pruik, die zwarte schmink, die oorringen en die rode lippen zouden weglaten bij Zwarte Piet, we al een heel eind de goede kant op zouden gaan. Zullen we het verkleden, de man op het witte paard en de cadeautjes ook weglaten?
Ik vrees overigens dat we dan weer een discussie gaan krijgen waarom persé twee blánke personen die rijke cadeau strooiende weldoeners moeten personificiëren.

Maar de kinderombudsvrouw zei wél iets heel interessants in het NOS journaal. Zij vertelde dat kinderen met een donkere huidskleur in de Sinterklaastijd meer worden gediscrimineerd, buitengesloten en uitgescholden voor Zwarte Piet. En, zo zei ze, ook gediscrimineerde kinderen vinden het Sinterklaasfeest een heel leuk feest.

Dus als ik het goed begrijp, moet een jarenlange traditie, folklore zoals u wilt, overboord worden gezet omdat een aantal kinderen wordt gepest?

Zou je dan dat pésten niet moeten aanpakken?

Is pésten dan niet het onderwerp waar volledig op moet worden gefocust, mevrouw Kalverboer?

Of raakt hiermee een kleine minderheid een stukje exclusiviteit kwijt?
Raakt dan het volwassenen drog-argument over slavernij en Zwarte Piet ineens ver op de achtergrond?

U bent toch kinderombudsvrouw voor álle kinderen, mevrouw Kalverboer?