De eelthouwer

Ken je dat? Je loopt over straat, komt een mooie meid tegen en je denkt: “tjonge jonge, hoe kan het zo groeien”. Iets soort gelijks bedacht ik mezelf, toen ik m’n eigen voeten onlangs aan een grondige inspectiebeurt onderwierp.

Zelden zo’n troosteloos hoopje tenen op een rij zien staan. Als een tenenlezer (jazeker, die bestaan) er zich aan zou wagen vrees ik dat ie zich in een thriller zou wanen. Hier moest echt iets gebeuren.

Mijn eerste en enige bezoek aan een pedicure, jaren geleden, was dermate traumatisch verlopen dat ik er weinig fidusie in had of ik een volgend bezoek zou overleven. De kleur van bloed stond me nog helder voor de geest.

Maar deze week was het zo ver. De pedicure had zelfs avondspreekuur dus ik kon er echt niet meer onder uit. Een gevoel wat zich normaliter slechts openbaart tijdens mijn halfjaarlijkse gang naar de tandarts maakte zich van mij meester.

De relaxte behandelstoel zou niet hebben misstaan bij een 46 inch HD flatscreen en een complexe Engelse detective serie op zaterdagavond. Maar helaas, het blinkende scalpel mesje, de venijnige pincet, en de robuuste zijkniptang leken andere plannen te hebben. Om nog maar te zwijgen over de mini Dremel met dito slijpsteentjes. De eelthouwer was er duidelijk klaar voor.

Achteraf viel het reuze mee. Binnen een half uur was de klus geklaard. Zonder algehele verdoving was ik verlost van 11 likdoorns, 25 euri en een pedicure-fobie.

Voorlopig leef ik weer even op ontspannen voet.