Ooit, lang geleden, heb ik bij de apotheek een donorcodicil mee naar huis genomen. Waarom? Gewoon, omdat ik het een goed idee vond als anderen geholpen konden worden met mijn “onderdelen” wanneer ik ooit het leven zou laten. En dat vind ik nog altijd.
Helaas volgden niet genoeg anderen mijn voorbeeld. Of het de grote vraag is of het lage aanbod, vast staat dat er nogal wat mensen op een lijst staan die hopen dat ze nog op tijd aan de beurt komen voor een donororgaan. Of ze nog tijd van leven hebben dus.
Pia Dijkstra, kamerlid voor D66, heeft er de afgelopen jaren haar levenswerk van gemaakt om er voor te zorgen dat U donor bént als U níet aangeeft dat U daar bezwaar tegen heeft.
In 2016 is haar wetsvoorstel met een meerderheid van één stem aangenomen in de Tweede Kamer. Op dit moment worden alle zeilen bijgezet om het wetsvoorstel ook door de Eerste Kamer te loodsen.
Voor- en tegenstanders van de verandering van “nee-tenzij” naar “ja-tenzij” rollen over elkaar heen. Men schroomt daarbij niet om grote woorden te gebruiken. De politiek zou doden op het geweten hebben omdat de nieuwe donorwet zolang op zich laat wachten. Maar is dat zo?
Volgens mij is het de laksheid van de burger.
Als iedereen die geen bezwaar had om donor te zijn niet te belazerd was geweest om die keuze kenbaar te maken, had dit voorstel nooit op de politieke agenda gekomen.
Maar het kan nog hè!
Geef een reactie