Het hek van de Dam

Het is dood stil in Nederland. Dood stil, wil zeggen zó stil dat je er respect mee toont aan de doden die gevallen zijn voor uw en mijn vrijheid, waar ook ter wereld.

Ik ben van ver na de oorlog. Zover ik weet heb ik geen familie die de oorlog niet heeft overleefd. Geen Joden, geen verzetstrijders, geen slachtoffers van bombardementen. Ik ken alleen een paar namen van mensen, uit de verhalen van mijn vader: Paul Windhausen, boswachter Neefs, het drama aan de Vloeiweide en Generaal Maczek. Maar toch ben ik even stil. Stil uit respect.

Respect. Respect in de zin van eerbetoon. Een heel ander soort respect dan het respect van de huidige generatie. Want dat is geen respect. Dat is een eis. Het respect waar ik het over heb ontvang je, of betuig je. Dat is een heel andere vorm van respect dan het respect dat je denkt af te kunnen dwingen. Bijvoorbeeld door  een baseballcap achterstevoren op je hoofd te zetten.

Plots wordt de stilte doorkliefd door een schreeuwende man. Mensen gillen. Paniek. Iedereen rent. Vlucht. De menigte raakt op drift en mensen worden onder de voet gelopen. Hekken vallen om. Het hek is van de Dam.

Zelfs hier, op dit moment is er geen plaats voor twee minuten stilte. Geen plaats voor respect.

Foto: Fotopersbureau Groeneveld / www.pers-fotograaf.eu

Binnen vijf minuten komt een in allerijl afgevoerde dame, geflankeerd door haar zoon en schoondochter, terug op locatie.

De menigte applaudisseert luid.

Respect.