Een jaar geleden lag ik nu op een plek waarvan ik denk dat het één van de mooiste plekjes is waar ik ooit geweest ben: Chora Sfakion (Kreta). Met mijn lamme lende op een comfortabele stretcher onder palmbomen, in een zonovergoten vakantieparadijs met dito stranden waar het me aan niets ontbrak en alles voor handen was om tot rust te komen en te genieten zo veel me lief was.
Het was daar dat ik dacht: “Zo is het wel genoeg geweest. Volgend jaar maar eens wat anders.”
Ik had het helemaal gehad met die verre vliegreizen. Op de meest onmogelijke tijden, uren van te voren, op een stil en verlaten luchthaven staan wachten op een vliegtuig dat toch weer met vertraging zou vertrekken. De stress om overgewicht, mijn koffer betreffende, nu eens niet mijzelf. Je als een potentieel misdadiger te moeten ontdoen van horloge, broekriem en inhoud van broekzakken en handbagage ten einde langs de controle te geraken. Uren in een vliegende sigaar door te moeten brengen waar je gaan kant op kan, de verveling toeslaat en je je kapot ergert aan het omgevingsgeluid.
Tot mijn stomme verbazing bleek mijn vrouw er ongeveer, net zo over te denken.
We zijn een jaar verder en er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Geïnvesteerd in de toekomst, veel gelezen, veel gepraat met ervaringsdeskundigen, veel uitgeprobeerd en veel voorpret gehad. We zijn er helemaal klaar voor. Het moet nu maar gaan gebeuren.
Over een paar dagen vertrekken we naar Frankrijk.
Met de caravan.
Geef een reactie