Opdat wij niet vergeten

De busjes van het uitzendbureau stoppen bij huizen waar jij en ik niet willen wonen. In alle vroegte worden ze opgehaald: Polen.

Sinds 1 mei j.l. mogen Polen werken in de hele Europese Unie. Vanaf 1 mei 2007 kon dit al in bijna alle lidstaten, maar Duitsland en Oostenrijk hielden de deur tot de laatste dag gesloten. Nu de overgangstermijn verstreken is, moet men ook hier de Polen toelaten.

Uit onderzoek blijkt dat 60% van de in Nederland gearriveerde Polen ook weer vertrekt. 90% van hen gaat terug naar hun vaderland.

Deden Polen voorheen vooral seizoensarbeid, momenteel vindt er juist een verschuiving plaats van de agrarische sector naar “de metaal”. Ook zijn er steeds meer Polen werkzaam als ZZP-er in de bouw. In ieder geval werkt 30% van alle Polen onder zijn niveau.

De reputatie van de Polen lijkt niet best, de vooroordelen wil ik niet herhalen. Maar vooroordelen zijn niet voor niets vóóroordelen. En dan is er ook nog zoiets als “alles over één kam”.

In deze tijd van het jaar moeten we ook eens terugdenken aan oktober 1944. De Eerste Poolse Pantserdivisie van Generaal Maczek trok vanuit Normandië naar ons land. Tijdens deze barre tocht hebben vele Polen voor ons het leven gelaten. Toen werden ze met open armen ontvangen.

Natuurlijk, het is een andere tijd. Natuurlijk, de huidige Polen komen met een ander doel. Maar herdenken en herinneren mag niet beperkt blijven tot 4 en 5 mei.

Dziekujemy Wam Polacy / Dank aan de Polen