Schijt er aan.

Diverse media meldden het al; Mark Rutte heeft zijn BlackBerry in de wc laten vallen. Als liefhebber van elektronische gadgets, zou ik dit een ramp moeten vinden. Maar volgens mij is het apparaat hiermee beland waar het thuishoort. Ik vind de BlackBerry namelijk een schijtapparaat.

Waarom ik toch aandacht besteed aan dit komisch voorval, heeft echter niets te maken met het merk van dit mobieltje. Ook dat het de premier betreft, doet hier niet terzake. Zelfs de locatie waar de tewaterlating heeft plaatsgevonden, speelt geen enkele rol. Maar ik vind het wel een bijzonder berichtje.

De nieuwswaarde ervan is vrijwel nihil, maar toch wordt er geschreven over deze hightech plons. Hét gesprek bij de koffieautomaat. Mensen vormen zich een beeld van onze minister-president. Mark, geknield voor de porseleinen toiletpot, nerveus grabbelend in de diepte om zijn mobiele telefoon van een tragische verdrinkingsdood te redden. Ik weet zeker dat veel mensen, waaronder u wellicht, er smakelijk om hebben gelachen: ‘poep’ en ‘pies’ doen het altijd goed.

Eigenlijk zou ik zo’n artikeltje verschrikkelijk moeten vinden. Publicatie onwaardig. Letterbrij waar niemand op zit te wachten. Ik zou de publicerende krant moeten opzeggen. Mijn beklag moeten doen bij de rioolratten van PowNews. Een brief op poten moeten schrijven.

Maar weet u waarom ik dat niet doe? Omdat ik dit soort verhaaltjes niet al te serieus neem. Omdat ik gevoel voor humor heb. Omdat er tegenwoordig al zo weinig te lachen valt in de media.

En vooral, omdat er al genoeg wordt gezanikt en gezeurd.