Woensdag ochtend, 9 juli, 05:55 uur op een bijna verlaten stationnetje in Dordrecht.
Enkele uren geleden heeft “der Manschaft”, het Braziliaanse volk zijn laatste sprankje hoop op geluk ontnomen.
Een prototype Mocro, vermits die al bestaat, komt me tegemoet.
De boodschappentas als rugzak gedragen, skateboard onder zijn arm en het hoofd achterstevoren onder zijn petje.
“Goede morgen meneer”, zegt de vriendelijk ogende jongeman.
“Ik kom uit Duitsland en moet naar den Haag Centraal, hoe kan ik nu beste rijden?”
Ik vertel hem dat ie het beste kan overstappen op Dordrecht Centraal en daar de intercity nemen naar den Haag Centraal. Hij bedankt me en na een high-five lijken onze wegen zich hier te scheiden.
Dan komt ie terug.
“Heb jij gezien gisteravond? Die wedstrijd? Ik heb niets gezien, moet ik eerlijk bekennen, maar heb vanochtend genoeg gelezen om er vandaag toch over mee te kunnen lullen. En dat doe ik dan maar. Mijn Marokkaanse “vriend” praat me helemaal bij en spreekt daarbij zijn zorg uit over de gevolgen voor het Braziliaanse volk. Met name de gevolgen voor de bevolking in de favela’s baart hem zorgen. “Voor hun is helemáál erg weet je”.
Ik weet het. Vernedert door de Duitsers. Een simpel “het is maar een spelletje” biedt voorlopig weinig troost en ik vraag me af wat er gebeurt als Nederland zo zou worden verslagen.
Lang, hoef ik daar niet bij stil te staan.
Het antwoord op mijn overpeinzing komt al snel.
“Maar WIJ gaan zondag winnen hè meneer!”
Geef een reactie