Ger Heimans

in 250 woorden

MENU

Kastanjebomen verdwijnen

18 februari 2011 Leave a Comment

Laatst was ik weer in Breda. Haast als vanzelf, reed ik naar de Baronielaan. Ik móest, naar de Baronielaan.

Ik parkeer in de Okeghemlaan en mijn oog valt op wat ooit “ons” speeltuintje was. De zandbak, de bankjes, alles weg. Het trapveldje getransformeerd tot basketbal playground. Ik herken de lange muur van Trianon. Heel wat ballen heb ik er tegenaan getrapt, velen gingen er overheen. En dan stiekem de bal terughalen, en hopen dat je niet werd “gepakt”.

Ik bereik de Baronielaan. Huisnummer 244. Herinneringen wellen op. Achter die ramen, op de bovenste verdieping, was mijn slaapkamer. In de winter, ijsbloemen op de ruiten en wind door de kieren. De openslaande deuren met het balkonnetje op de eerste verdieping. En beneden, de winkel; “Beatrix” stond er op de winkelruit. Mijn ouders hebben hier geploeterd. “Hard voor weinig”, zou men nu zeggen. Hoe zou het er nu van binnen uitzien? Bel ik aan? Toch maar niet.

De slagerij op nummer 246 is er nog. Ooit was ik hier kind aan huis. Het winkeltje van Fri van Zundert is nu een kinderopvang en in de sigarenwinkel van Bleumink huist tegenwoordig een bloemenzaak.

Ik wandel naar de achterkant van mijn geboortehuis. Schuurtjes en muurtjes ontnemen mij het zicht op mijn oude achtertuin, maar kunnen niet verhullen, dat de immense kastanjeboom inmiddels is gekapt.

“De jongste van de bloemist” loopt, geheel anoniem, door zijn oude buurt.

Kastanjebomen verdwijnen uit tuinen.
Families verdwijnen uit straten.
Herinneringen blijven. Waarschijnlijk voor altijd.

BredaVandaag.nl Baronielaan Beatrix Breda

Ik hou het voor gezien.

19 november 2010 Leave a Comment

Leden van de Staten Generaal.

Ik heb het gehad met u. Ik ben er helemaal klaar mee.

Van kinds af aan heb ik mezelf weggecijferd. En dat heb ik altijd naar eer en geweten gedaan. Alles draaide maar om één belang: het landsbelang.

Zo was er in de jaren ’50 dat gedoe met mevrouw Hofmans. En midden jaren ’70 dat verhaal van pappie en de firma Lockheed. Het heeft me diep geraakt. Maar mij hoorde je niet. Ik moest zwijgen.

In 1980 werd het menens. Voor het “echie”. Maar ik was er klaar voor. Ik was er aan toe. Een mooie job met kansen en uitdagingen.
Mijn taken als voorzitter van de Raad van State en mijn rol bij kabinetsformaties compenseerden de vele onbenulligheden zoals het knippen of opspelden van lintjes en het eindeloos slenteren tijdens Koninginnedag.

De laatste jaren spannen echter de kroon. Mijn man overlijdt, mijn ouders overlijden. En dan die bagger. Het gezeur over de schoonvader van Wim-Lex, mijn vermeende dubbele nationaliteit en die tv-series waarin mijn familie nog eens lekker te kakken werd gezet. En nu, onder aanvoering van die gewaterperoxideerde Limburger, wilt u dat ik alleen nog maar lintjes ga knippen?

Aan me nooit niet. Over mijn lijk. Ik kap er mee.

Wim-Lex vermaakt zich verder wel bij het IOC en Maxima gaat maar verder met haar microkredieten.

En ik? Maakt u zich over mij geen zorgen; deze oma doet voortaan de buitenschoolse opvang voor Amalia, Alexia en Ariane.

Het ga U goed,

Beatrix

BredaVandaag.nl Beatrix Kabinet

Het hek van de Dam

4 mei 2010 4 Comments

Het is dood stil in Nederland. Dood stil, wil zeggen zó stil dat je er respect mee toont aan de doden die gevallen zijn voor uw en mijn vrijheid, waar ook ter wereld.

Ik ben van ver na de oorlog. Zover ik weet heb ik geen familie die de oorlog niet heeft overleefd. Geen Joden, geen verzetstrijders, geen slachtoffers van bombardementen. Ik ken alleen een paar namen van mensen, uit de verhalen van mijn vader: Paul Windhausen, boswachter Neefs, het drama aan de Vloeiweide en Generaal Maczek. Maar toch ben ik even stil. Stil uit respect.

Respect. Respect in de zin van eerbetoon. Een heel ander soort respect dan het respect van de huidige generatie. Want dat is geen respect. Dat is een eis. Het respect waar ik het over heb ontvang je, of betuig je. Dat is een heel andere vorm van respect dan het respect dat je denkt af te kunnen dwingen. Bijvoorbeeld door  een baseballcap achterstevoren op je hoofd te zetten.

Plots wordt de stilte doorkliefd door een schreeuwende man. Mensen gillen. Paniek. Iedereen rent. Vlucht. De menigte raakt op drift en mensen worden onder de voet gelopen. Hekken vallen om. Het hek is van de Dam.

Zelfs hier, op dit moment is er geen plaats voor twee minuten stilte. Geen plaats voor respect.

Foto: Fotopersbureau Groeneveld / www.pers-fotograaf.eu

Binnen vijf minuten komt een in allerijl afgevoerde dame, geflankeerd door haar zoon en schoondochter, terug op locatie.

De menigte applaudisseert luid.

Respect.

GerHeimans.nl Beatrix Respect Stil

Zoek:

Selectie

Schrijfvrienden

  • Gert de Kievit
  • Ton Broekhuisen
  • Werner van Looy
Ger

Over de auteur

Ger Heimans, geboren in Breda, woonachtig in Dordrecht. Al jaren werkzaam in de IT en forenst derhalve dagelijks op en neer naar Leiden.
Schrijft over alles en nog veel meer.
Zelfs in opdracht.

Social:

Subscribe via RSS

© Copyright 2013 The Stiz Media
Latent theme powered by Genesis