Vroeger zat “Jan met de pet” in het ziekenfonds, en alle anderen verzekerden zich “particulier”. Per 1 januari 2006 werd onze natie verblijd met een níeuw zorgstelsel.
Nu, zou het allemaal anders gaan. Beter. Eerlijker.
Iedereen één zelfde basisverzekering voor een zelfde premie. Wie extra luxe en comfort wenste moest dat zelf bijverzekeren.
Er ontstonden twee typen zorgpolissen: de naturapolis en de restitutiepolis.
Vanuit de naturapolis vergoedt de verzekeraar volledig en híj betaalt jouw zorgverlener. Deze zorgverlener moet dan wel een contract hebben met jouw zorgverzekeraar. Bezoek je een niet-gecontracteerde zorgverlener dan wordt slechts 80% vergoed.
Vanuit de restitutiepolis, betaal jij zélf de zorgverlener en ontvang je maximaal de wettelijke of marktconforme vergoeding terug. Rekent de zorgverlener meer, dan pas je zélf het verschil bij.
In beide situaties had je in meer of mindere mate de vrije keuze van zorgverlener. Een keuze gebaseerd op vertrouwen en nabijheid.
De macht van de zorgverzekeraar wordt echter steeds groter en hij misbruikt die macht steeds vaker. Veel zorgverleners voelen zich daardoor genoodzaakt om geen contract meer met de zorgverzekeraar te tekenen. Met alle gevolgen voor u, de verzekerde.
Momenteel behandelt het kabinet het voorstel van de minister van volksgezondheid: zorgverzekeraars hoeven straks niets meer te vergoeden als u gebruik maakt van niet-gecontracteerde zorgverleners. De verzekeraar bepaalde al hóe u behandeld werd en straks dus ook nog door wie.
Ik ben blij dat mijn zorgverzekering geregeld is, al twijfel ik of ze mij nog kunnen helpen.
Ik ben inmiddels dood ziek van dit kabinet.
Stel, u bent jarig. Namens de collega’s ontvangt u de welbekende enveloppe en reageert u blij verrast. U bedankt de gulle gevers en zegt dat ze dit écht niet hadden hoeven doen. De ongeopende enveloppe verdwijnt vervolgens in uw binnenzak.
Inmiddels wil “den Haag” dat we langer doorwerken, maar gelijktijdig willen ze het ontslagrecht versoepelen. De hypotheekrenteaftrek staat ter discussie terwijl de woningmarkt, en daarmee de bouwsector, instort. Kunt u het nog volgen?
De vijf burgemeesters van de beoogde speelsteden voor het wereldkampioenschap voetbal 2018/2022 maakt het allemaal niets uit. In een brief schrijven zij bereid te zijn 504 miljoen euro voor hun rekening te willen nemen van de benodigde 840 miljoen die dat toernooitje voor verwende rijke jongetjes moet gaan kosten. Saillant detail: de gemeenteraden van deze steden weten nog van niets, noch hebben zij er goedkeuring aan gegeven.
En dan de ouderen en gehandicapten. Die mensen die het toch al zo moeilijk hebben om overeind te blijven. Door volgend jaar de vergoeding voor looprekken en rollators uit het basispakket te halen hebben zij straks geen poot meer om op te staan.