Bron: Collectie Breda’s Museum Foto: Emile Waagenaar
Ik zou liegen als ik zei dat mijn relatie alle dagen over rozen gaat.
En als jij eerlijk bent, dan weet je dat het er in jouw relatie echt niet veel anders aan toe gaat.
In het kader van het onderhouden van de relatie, leek het mij een leuk idee om mijn vrouw eens te verrassen. Verrassen, met een uitje. Ergens een vorkje prikken en aansluitend even weg dwalen in één of andere film.
En zo kwam het dat we na het nuttigen van een hapje en een drankje, geheel ontspannen plaats namen in de rode pluche stoelen van de lokale bioscoop, in afwachting van de film waar heel de wereld inmiddels een mening over had: Fifty Shades of Grey.
Naar mate de film vorderde en mijn aandacht enigszins verslapte, dwaalden mijn gedachten af naar mijn Brabantse verleden. Om precies te zijn, naar mijn jonge jaren in Breda. Naar Jaak van Wijck, aan de Ginnekenweg
Elke Bredanaar van mijn generatie wist het: “Als Jaak van Wijck het niet heeft, dan bestaat het niet.”
Jaak van Wijk (1906 – 1991) verkocht de duvel en zijn ouwe moer. IJzerwaren in de ruimste zin des woords. Kettingen, klemmen, beugels. Touwen, katrollen en koord. Alles in vele soorten en maten. Al was niet altijd alles snel gevonden, Jaak had het wel. Ergens.
En die film?
Ach, zo bijzonder was het allemaal niet.
Die getoonde lifestyle hanteert toch iedereen op zijn tijd?
Want zeg nou zelf; aan elke relatie zitten wel eens wat haken en ogen?
En juist dát doet me weer denken aan Breda. Of beter gezegd, aan iemand die me altijd is bijgebleven uit mijn tijd in Breda namelijk; Aad Ouborg.
Onder de bezielende leiding van Geert Gielen, verzorgden tientallen vrijwilligers, drie weken lang, het vertier voor de Bredase jongeren. Linoleum snijden, figuurzagen, koekjesbakken op een echt gasfornuis, typen op de schrijfmachine en racen op die super lange racebaan. Wat een contrast met de huidige virtuele wereld van Playstation en Nintendo 3DS.
“Brabanders vervuld van trots om Fyra” zo schreef een krant. Hoezo trots? Eindelijk een trein in Oosterhout? Waar gaat dit over?
Ik bereik de Baronielaan. Huisnummer 244. Herinneringen wellen op. Achter die ramen, op de bovenste verdieping, was mijn slaapkamer. In de winter, ijsbloemen op de ruiten en wind door de kieren. De openslaande deuren met het balkonnetje op de eerste verdieping. En beneden, de winkel; “Beatrix” stond er op de winkelruit. Mijn ouders hebben hier geploeterd. “Hard voor weinig”, zou men nu zeggen. Hoe zou het er nu van binnen uitzien? Bel ik aan? Toch maar niet.