Al vroeg in mijn computerverleden kreeg ik in de gaten dat mensen zich graag voor de gek laten houden.

Wie van u heeft wel eens een e-mailtje binnen drie dagen doorgestuurd opdat de hemel niet op u neer zou storten. Dat Microsoft voor elk doorgezonden mailtje tien cent zou betalen aan een terminaal ziek kindje dat daarvan een laptop wilde kopen geloofde u op de koop toe.

Inmiddels weet u natuurlijk allemaal beter. Toch?

Want wát zal je allemaal bereiken als jouw hashtag “trending topic” wordt op Twitter? Eeuwige room? Bull shit!

Die kerels, die dachten dat ze door het laten staan van een snor, een zinvolle bijdrage zouden leveren aan de vroegtijdige ontdekking van (prostaat-) kanker. “Mo(ustache-No)vember”! Yeah right!

En die dames die niet achter wilden blijven bij deze belachelijke, zo niet trieste, vertoning? Die dit gebaar een vervolg gaven met ‘DecemB(eav)er’? Associeer het uiterlijk van een bever (beaver) met een weelderig begroeide venusheuvel, koppel dat aan de strijd tegen kanker en je begrijpt mijn oprechte moedeloosheid.

Inmiddels is de zoveelste “stille tocht” gelopen. Maar wat is een uiting van respect voor een vermoorde grensrechter waard, als zelfs een stille tocht wordt overwogen voor een overleden bultrug walvis?

Waarom verdedigen mensen een wettelijk recht op wapenbezit terwijl anderen “Stille Nacht” zingen bij een school in Connecticut waar twintig kinderen zijn afgemaakt?

Hoe zinnig is een protocol tegen pesten, als kinderen voor de trein blijven springen?

Er wordt gestreden tegen zinloos geweld.
Wie treedt er eens op tegen geweldig zinloos?