Feestdagen

Let op, over een paar dagen kunnen we het weer horen en lezen in de media: “De bevrijding van ons land is ook dit jaar weer groots gevierd.” De bijbehorende beelden bestaan steevast uit enorme mensenmassa’s bij gratis toegankelijke openluchtconcerten.

Hoe druk zou er gevierd zijn als het toegangskaartje twintig euro had gekost?

Ik noem zoiets volksverlakkerij. Ik heb geen enkele twijfel over het nut van stil staan bij de bevrijding, ook nu dat al zolang geleden is. Maar omdat nou af te meten aan het aantal bezoekers bij een gratis popconcert?

5 mei. De nationale feestdag na dodenherdenking. De dag waarop we en masse horen te vieren dat zoveel jaar jaar geleden, onze voorouders hebben gestreden voor onze vrijheid. Hoe betrekkelijk dat woord in de ogen van sommigen ook mag zijn.

Op 4 mei herdenken we hen, die ons leven in vrijheid hebben mogelijk gemaakt.
Op 5 mei vieren we die vrijheid.

Op 5 mei hoort die vrijheid uitbundig gevierd te worden. En dat vindt onze overheid, heel terecht, zo belangrijk dat men besloten heeft om 5 mei tot officiële feestdag te benoemen.
Maar is een officiële feestdag niet een dag waarop werknemers bij wet vrij zouden moeten zijn?

Blijkbaar niet. Zelfs niet ééns in de vijf jaar, zoals zovelen denken. Onze nationale bevrijdingsdag stelt niet meer voor dan de Goede Vrijdag, die andere officiële feestdag waarop mensen niet vrij zijn.

Wat is dan eigenlijk nog de betekenis van “officiële feestdag”?
Of valt die term ook onder de categorie “volksverlakkerij”?

Mensen noemen me wel eens “een zeldzame”. Ik vertaal dat liever in “een uniek persoon”. Maar misschien hebben ze wel een beetje gelijk. Al is het alleen al vanwege het feit dat ik meer dan dertig jaar voor de zelfde werkgever werk.

In die periode is het bedrijf 4 keer overgegaan in andere handen maar ik werk er nog steeds. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het altijd leuk heb gevonden. Zelfs nu vervloek ik nog wel eens een collega of een bepaalde situatie. Maar blijkbaar is het toch leuk genoeg, anders blijf je niet zo lang.

Als het écht nodig is, kunnen ze altijd op me rekenen. En dat weten ze. En ze weten ook dat die grote bek nooit slecht bedoelt is, en in mijn beleving alleen maar in het belang van het bedrijf. Ja, ik kan met droge ogen verklaren dat ze geen “slechte” aan me hebben. De maandelijks vergoeding voor dit alles is wordt dan ook zonder blikken of blozen in ontvangst genomen.

De afgelopen week is me echter iets overkomen wat me niet onberoerd heeft gelaten. Na meer dan dertig jaar trouwe dienst vond een collega het nodig om me zwart te maken. En niet zo’n beetje ook. Iedereen stond er bij, maar niemand die het voor me opnam. Geloof me, zoiets komt hart aan.

Maar ach, er waren verzachtende omstandigheden: 149 enthousiaste kindertjes met bijbehorende ouders. Dan mogen ze je zwart maken en nog “Piet” noemen ook.

Officiële feestdag

Zwartwerk

Over de auteur

Social: