De rustdagen na de vorige etappe zijn me prima bevallen. Ondanks dat de temperaturen ver onder de normaal geldende waarden voor deze tijd lagen, kan ik zeggen dat we een prima vakantie hebben gehad.

We hebben nu in ieder geval duidelijkheid over de trekauto. Gezien de prestaties in het “voorgebergte” heb ik, als ploegleider van deze formatie, besloten om niet verder af te dalen naar het zuiden. Tijdens de rest van de vakantie hebben we met veel plezier de streek verkend. Plaatsen als Saint Malo, Dinard, Cap Frehel en Dol de Bretagne toonde hun historische schoonheid in volle omvang.

Maar onvermijdelijk veranderde de Tour de France zo, langzaam maar zeker, in een Retour de France wat ons weer deed belanden op doorgangscamping St. Anna in Neufchattel en Bray.

Ik, newby in de caravanwereld, heb er mijn ogen uitgekeken. Enkelassers, dubbelassers, campers in allerlei soorten en maten. Campers met een Mini aan de trekhaak, campers met een inpandige „Smart”. Wie denkt dat kamperen synoniem is voor “behelpen” komt bedrogen uit.

Plotseling sta ik oog in oog met een respectabele oude dame. Een SMV Husvagnar, uit Zweden. Een oldtimer caravan met de nodige grandeur die ondanks alles, de tand des tijds redelijk heeft doorstaan.

Ze mag best op de foto, van de nuchtere Nederlandse eigenaar. Drie personen en een hond bewonen deze flashback in de geschiedenis van de caravan.

“Ze is van 1972″, vertelt de man mij desgevraagd. “Zo” zeg ik, “da’s een ouwetje”.

“Ach”, zegt de man, “mijn vrouw is ouder”.

Zoals gezegd, deze Tour de France moest definitief uitwijzen wat de klimcapaciteiten waren van mijn trekauto, een Hyundai ix20 1.4 ltr. met benzine motor en een Adria Altea 432 px.

In het voorseizoen was ik op elke camping al aangesproken over de twijfel over deze combinatie. Maar omdat we een andere auto hadden gekocht en ruim daarna pas het idee kregen om toe te treden tot het kampeerdersgilde moesten we het er maar mee doen. Of, kiezen voor een caravan waar we de komende 15 jaar niet happy mee zouden zijn.

Het ging best redelijk. Dat bergop een gat dichtrijden naar een Audi Q5 2.0 TDI Quatro zou resulteren in een “chasse patate” stond buiten kijf. Maar konden we een bergje van tweede categorie trotseren? Het zou snel duidelijk worden.

In de buurt van Le Havre zagen we in de verte iets opdoemen wat het midden hield tussen een kermisattractie en een kunstwerk: de pont Normandie.

Terwijl ik me in al mijn naïviteit afvroeg wat daar in hemelsnaam overheen zou moeten, had ik binnen enkele ogenblikken het antwoord al: wij!!!!

De wetenschap dat er een caravan aan de trekhaak hing en dat er geen weg meer terug was maakte het gevoel er niet beter op. In de tweede versnelling, met 50 km/uur de pont Normandie op is geen feestje. Ongeacht het uitzicht, dit kan ik niemand aanraden.

We hebben de finish bereikt.
Duidelijkheid over de klimcapaciteiten van onze combinatie hadden we nu ook.

Voorlopig eerst maar eens wat rustdagen.