Hoe het met me gaat, vraagt ie. “Niet slechter als anders” antwoord ik met gepast gevoel voor cynisme. “Redelijk constant, dus dan is het goed hè” voeg ik er verduidelijkend aan toe.
Natuurlijk is het sneu voor die huurders. Dat de woningcorporatie hun huizen laat wegrotten zodat de directeur zijn zakken kan vullen. Maar ach….
Dat een minister een lijst opstelt met grootverdieners in de publieke sector, en dat daar dan een paar collega’s op ontbreken. Toeval joh, puur toeval.
Laten we het glas alsjeblieft half vol zien. Voor je het weet ben je een chagrijnige kale zak.
Wees blij dat er eindelijk 370 miljoen is uitgetrokken voor die oudjes in die tehuizen. Weet je hoeveel geld dat is? Zeur dan niet dat er ook een paar computertjes van zijn gekocht, en een paar managers met bijbehorende managementcursusjes en zo. Da’s óók in het belang van die besjes.
Trouwens, kamerleden hebben echt wel meer aan hun hoofd dan het bijhouden van hun snabbel rapportage hoor. Ach, dan zóu er eens een commissariaatje tussendoor glippen. So what?
En nou hebben ze eindelijk dat loonstrookje versoepeld, moeten die gepensioneerden gelijk weer klagen dat ze er daardoor 8% op achteruit gaan. Diederik Samsom zei het toch óók: “ze hebben nog genoeg vet op de botten”.
Ben blij jongen, de staat heeft zojuist een stukje onroerend voor jou gekocht à 220 euro. Dat is 3,7 miljard voor een SNS bank. Een koopje.
Mij hoor je er écht niet over.
Dat negatief gedoe ook altijd.
Ik bedenk me wel eens hoe het zou zijn, als mijn tijd van gaan gekomen is. Vroeg of laat is het voor iedereen “de hoogste tijd”. Hoe zal ik herinnerd worden? Zijn er veel belangstellenden tijdens mijn uitvaart?
Vanwege de Lockheed-affaire, mocht Prins Bernhard nooit meer in uniform verschijnen. Ontneem ING dan maar het recht, onze trots, de Nederlandse leeuw, nog langer te misbruiken.
Het is kwart voor zes in de ochtend op een door de weekse dag in januari. De temperatuur ligt onder het vriespunt en de weg glinstert. Op dit tijdstip komen ze bijeen. Onder een koud en winderig viaduct naast het station.
Toch krijg ik steeds meer de indruk dat ‘De Wereld Draait Door’ één grote vitrine kast begint te worden waarin iedereen plaats kan nemen vermits er voldoende pegulanten op tafel worden gelegd. Een strategie, afgekeken van onder andere niemand minder dat Oprah Winfrey, die de producenten van het programma geen windeieren zal leggen.