Voor jou hoefde het niet zo. Waar anderen zich met bravoure onder “het volk” begaven, stond jij liever in de luwte. Je was wat ingetogen, introvert misschien. Maar werd er een beroep op je gedaan, dan was je van de partij.

Jij was de prins op het witte paard. Met jou zou alles anders worden. Je beschikte over veel ervaring, maar soms heeft iemand méér nodig om volledige tot bloei te komen.

Maar wát als dat niet snel genoeg gebeurt? Als je te veel en te vaak op de achtergrond blijft? Als blijkt dat de prins niet meer wakker is te kussen? Als de roep om daden alsmaar luider wordt? Dan móét je wel eens groot uitpakken en risico’s durven nemen.

Maar is het dan slim om zich met een vertrouweling buiten de gebaande paden te wagen? Moet men zich op een hellend vlak begeven terwijl alle waarschuwingen voor dreigend gevaar van kracht zijn?

Juist dán kun je verwachten dat de grond onder je voeten wegglijdt. Dat je alles en iedereen over je heen zal krijgen. Hoewel je je vaker had laten ondersneeuwen zag het er dit keer wel héél ernstig uit.

Hoelang moeten ze je dán nog kunstmatig in leven houden? Hoelang had men moeten afwachten of je er ooit nog bovenop zou komen? Vechten tegen beter weten in! Soms moet je dan de stekker er uit trekken om verder leed te voorkomen.

Ik had je dit niet gegund Job Cohen, maar misschien is het tóch beter zo.