Vroeger, schopte ik tijdens het voetballen wel eens een bal in andermans tuin. Ach, wat doe je dan?

Je wilt je bal terug, zonder dat de boze buurman je ziet. Dus, sluip je stiekem door de heg, in de hoop onzichtbaar te blijven.

Bij thuiskomst waren je ouders echter al lang geïnformeerd en voor je het wist had je de eerste draai om je oren al te pakken. Op niet mis te verstane wijze werd je verteld, dat een snotneus van een jaar of tien, niets in de tuin van een ander had te zoeken. Daarna, werd je op voorwaardelijke gronden vrijgelaten.

Tegenwoordig gaat men niet uit zichzelf andermans tuin in. Nee, je wordt gewoon de tuin van een ander in gestúúrd. Dat overkwam drie medewerkers van de marine. Zij kregen de opdracht, een paar mensen op te pikken in een achtertuin genaamd “Libië”.

Khadaffi, staatshoofd, dictator en schoft der eerste klasse, zat echter niet op dergelijke grappen te wachten. De marinemensen werden opgepakt en ingesloten. Terecht!

Elk staatshoofd heeft het recht zijn grondgebied te beschermen tegen indringers. Ook een verderfelijk staatshoofd als Khadaffi. Formeel, zou je zelfs kunnen spreken van een “Act of War”.

Wie, is onze regering, om zomaar een ander land binnen te vallen? Waarom, de vermoorde onschuld uithangen in de media? Waarom niet op legale wijze, zoals eerder was gebeurd, de mensen opgehaald?

Onze jeugdige minister-president heeft blijkbaar moeite met grenzen.

De vraag blijft echter: wie geeft ‘m nou die draai om z’n oren?