Er gebeuren soms dingen die onbeschrijfelijk zijn. Waar geen woorden voor te vinden zijn. Ik kan dat begrijpen.

Gebeurtenissen met zo’n enorme impact dat de hele wereld er van ondersteboven is. De gevolgen van natuurgeweld, een vliegramp, een aanslag. Terecht, hebben we daar vaak geen woorden voor.

Radio en TV helpen ons dan graag een handje en zorgen voor vele uren verslag en duiding. En als ook zij er niet uitkomen wordt er vaak een blik deskundigen open getrokken die het ons wel even gaan vertellen.

Bijvoorbeeld Benno Baksteen, voor als er een vliegtuig naar beneden lazert of Ko Colijn, wanneer weer iemand landverovertje meent te moeten spelen. Beiden, deskundig op hun vakgebied.

Met de recente aanslagen in Parijs en Brussel was het niet anders. De ene veiligheidsdeskundige na de andere kwam aan het woord maar zelden bleek iets zinnigs of nieuws te melden. Niets. 

Ik citeer:

Presentator: “Onze premier nam het woord ‘oorlog’ in de mond. Wat zegt dat?”
Deskundige: “Dat kan ik niet zeggen want……”
Presentator: “Denkt u dat de inlichtingendiensten dit hadden moeten zien aankomen?”
Deskundige” “Ik weet het niet. Het kan zijn dat…..”

Wat hebben we nou aan deskundigen die het niet weten of het niet kunnen zeggen?
 Waarom zit je dan met je kop op die televisie? Waarom ben je dan uitgenodigd?

Misschien moeten we gewoon niets melden, als er niets te melden is.
 Niet persé een hele dag TV willen maken terwijl er geen nieuwe feiten zijn.

Maar waarschijnlijk ben ik niet deskundig genoeg.