In het verleden ben ik een aantal jaren hardlooptrainer geweest. Samen met een groep enthousiaste mensen, lekker hardlopen in de vrije natuur. Mijn volle aandacht ging hierbij altijd uit naar gezondheid en veiligheid.

In die periode is het gebeurd dat iemand in zijn eentje was gaan hardlopen, onwel geworden en pas uren later teruggevonden: overleden. Helaas had de man geen papieren bij zich en was derhalve niet te identificeren. Het heeft meer dan een halve dag geduurd voordat de politie de nabestaanden kon informeren.

Wij hebben in die tijd onze leden geadviseerd, altijd iets bij zich te dragen met adresgegevens en relevante telefoonnummers. Later ontdekte ik de “SOS-coin”. Een kunststof penning waarin allerlei belangrijke informatie kan worden gelaserd en die moeiteloos kan worden meegedragen.
Voor de hulpverlening; “voor als je het zelf niet meer kan vertellen”.

Tegenwoordig maak ik zelf deel uit van die (vrijwillige) hulpverlening. Deze week kwam zo’n situatie ter sprake: “als je het zelf niet meer kan vertellen”. Ook dit keer ging het om een penning. Maar het ging niet om adresgegevens. Het betrof een “niet-reanimeren penning”.

De “niet-reanimeren penning” is een initiatief van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) en verbiedt een ieder, professionele- en/of lekenhulpverlening, om over te gaan tot reanimeren indien dit normaliter wenselijk zou worden geacht. De penning is rechtsgeldig en dient derhalve te worden beschouwd als een wilsbeschikking.

Het bovenstaande bevestigt maar weer: bij zaken als leven en dood, gaat het meestal om de penningen.