Wallonië heeft de primeur: de rookpauzes van ambtenaren worden verrekend via een heuse prikklok. Roken in eigen tijd dus.

Jaren lang werden kosten nog moeite gespaard. De niet-rokende werknemer zou geen overlast meer hebben van zijn rokende collega’s. En die rókende werknemer kon gewoon blijven toegeven aan zijn nicotine verslaving: de rookkamer werd een begrip.

Even, heel even, leek het goed te gaan. Maar nu de blauwe rookwalmen zijn opgetrokken, gaan de ogen open. Althans, die van de niet-rokers en van de werkgevers. Want wat kost dat, dat roken onder werktijd?

Een paar collega’s bij elkaar, een babbeltje, een peukie, een krantje, en een koppie koffie. Inclusief de gang van en naar de rookruimte, komt zo’n rookpauze al gauw uit op 12 minuten per sigaret.

8 sigaretten onder werktijd is beslist geen zeldzaamheid dus kom ik uit op 96 (8×12) rookminuten per dag. Vermenigvuldig dat even met 5 (dagen per week) en ik becijfer dat er in een week tijd, 480 minuten letterlijk en figuurlijk in rook opgaan.

480 minuten, dat komt overeen met 8 uur. En hoe noemen we 8 uur? Juist, dat heet “een werkdag”. En zo’n gratis snipperdag per week, wil elke niet-roker ook wel.

Hoe was die slogan ook al weer?
“Roken? We komen er samen wel uit!”

Alle “stoppers” ten spijt, blijkt dat dus niet het geval te zijn.
De strategie moet aangepast.
Niet-rokers en werkgevers, sla de handen in één. Bundel uw krachten.

“Roken? We maken ‘m samen wel uit!”