Vanaf december zag ik ze in mijn online agenda: eenentwintig aaneengesloten blauwe blokjes. In het eerste blokje stond geschreven ‘vakantie’ en zo ook in elke hokje dat het begin van een week markeerde. Het gele blokje dat de huidige dag aangaf, verschoof elke dag één hokje in de richting van de sliert blauwen.

Inmiddels is het gele blokje de rij met blauwe blokjes gepasseerd. Vanaf nu, zal het gele blokje steeds verder van de blauwe blokjes af komen te staan. Een onomkeerbaar proces.

Voorlopig geen samengesmolten blauwe blokjes meer. Alleen hier en daar een enkele verdwaalde blauwe. Ook geen rode blokjes in de nabije weken. Het eerst komende rode blokje meldt: ‘kerstmis’.

Vanaf vanavond staat de wekker weer ingesteld op 05:15. Morgen val ik weer terug in de sleur van het leven. In het ritme van alle dag. Morgen zie ik de mensen weer die net als ik dromen van een rij met blauwe blokjes. Voor de één binnenkort. Voor de ander pas op de volgende pagina van de agenda.

Ik kan de slaap niet vatten. Met een verhoogde hartslag en een klam gevoel denk ik terug aan de blauwe blokjes die zijn geweest. Hoe ik heb genoten.

Morgenavond zal ik kapot zijn. En ik zal slapen als een roos. Maar morgen zal de sleur me ook weer passen als een pantoffel. En weldra zal ik weer bedenken welke blokjes op de volgende pagina van de agenda blauw mogen worden.

En het gele blokje zal weer naar de blauwe schuiven.