Met het afscheid van Willem Duys is afscheid genomen van een markant televisiepionier en een legendarische spraakwaterval. “Je gooide er een kwartje in, en hij lulde voor een knaak” zoals een kennis het wel eens beschrijft.
Ach, dat kneuterige zwart/wit-televisie tijdperk. Duys liet programma’s uitlopen als ie wilde, Tegenwoordig is alles op de seconde nauwkeurig gepland en “uitlopen” is killing. We hebben nu commerciële zenders. Maar, ook de publieke omroep is commerciëler dan ooit. Van de omroep die zegt níet commercieel te zijn, groeit de neus harder dan het ledenaantal.
En er is tegenwoordig vierentwintig uur per dag televisie. Maar zijn we daar iets mee opgeschoten? Nee! Het is alleen maar meer van hetzelfde. Zendtijd verspilling.
Zit ik net lekker “in” een televisieprogramma, moeten we weer “naar de boodschappen”. En die boodschappen worden ook nog eens omringt door allerlei “previews” van programma’s die ik volgende week echt niet mag missen. En maar herhalen en herhalen. Aan het einde van die boodschappen, bijna een kwartier later, weet je niet eens meer waar je naar zat te kijken.
Zelfs de tenniswedstrijden op Eurosport: tussen elke twee games, steeds weer die zelfde commercials. Tot het je strot uitkomt.
Het zal allemaal wel zo horen. De kijkcijfers geven aan of we dit met z’n allen leuk vinden of niet. En dat verontrust me nog het meest. Succes bepalen aan de hand van “kijkdichtheid”.
Kijkdichtheid is toch het percentage van het aantal mensen dat met de ogen dicht zit te kijken?
