In een vlaag van openhartigheid of naïviteit ben ik er onlangs maar voor uitgekomen. Op een terrasje op Kreta. En hoewel het gebeurde onder het genot van een alcoholische versnapering was ik volledig bij mijn volle verstand. Meer dan honderd mensen wisten het al maar deze mensen nog niet. Ik wilde het niet langer voor me houden:

Ik zit op Twitter.

En dan moet je met de billen bloot. Niet dat ik dat zo’n probleem vind tijdens de vakantie maar je wordt er zo moe van; steeds weer uitleggen wat er leuk is aan Twitter.

Hoe leg je uit dat je via het toetsenbord een bepaalde band opbouwt? Dat het grappig is als mensen en masse hun kritiek op ‘Zomergasten’ de wereld in slingeren? Dat je blij bent voor Martijn, omdat zijn zwaar zieke moeder de zojuist geboren kleindochter nog in de armen heeft kunnen sluiten. Terwijl je Martijn nog nooit in real life hebt ontmoet.

Geen hond die moet lachen als Ton twittert ‘nog koffie Ton? Ja lekker’. Behalve wij, de volgelingen van Ton. Waarom zou je de foto’s bekijken van de zojuist gemaakte cupcakes van Nanette? Wat boeit het jouw dat Laura walvissen gaat begluren in Ijsland?

Het zijn bijna allemaal onbekenden. Maar zo voelt het niet. En zeker, er is een leven zonder Twitter. En ondanks dat ik mijn vrouw heb leren kennen via internet is zelfs een leven zonder internet mogelijk.

Maar een leven mét internet, en in het bijzonder met Twitter vind ik toch leuker.