Jaren geleden werd vriendschap al omschreven als een pakketje schroot met een dun laagje chroom. Toen al, vroeg men zich hardop af wie je nog kon vertrouwen; “als het gaat om geld, als het gaat om vrouwen, als het gaat om alles wat je liefhebt.” Ken uw klassiekers!

Momenteel worden we dagelijks met de neus op de feiten gedrukt. Wie kunnen we nog vertrouwen? Wie is onze vriendschap waard?

Zo zou de politie je beste vriend zijn? Ik ben bang dat de nabestaanden van Milly Boele daar tegenwoordig heel anders over denken.

En meneer pastoor dan? Hij en zijn collega’s hebben van ouds her het beste met ons voor gehad? Gezien de openbaringen van de laatste maanden kunnen we dat dus ook wel vergeten.

Gelukkig hebben we onze overheid nog. Zij zitten daar namens ons, dus dat zit wel goed. Dat is vertrouwt.
Als ik alleen al denk aan dossiers als Willem Oltmans (jaren lange pesterijen vanwege interview Soekarno) , Fred Spijkers (oefen-landmijn Defensie) en Ad Bos (klokkenluider bouwfraude) dan kan je die gedachte ook beter afschrijven.

Die zelfde overheid deinst er ook niet voor terug om alles wat met uw en mijn financiële gegevens te maken heeft, zonder enige terughoudendheid toe te sturen aan de Amerikaanse overheid. Mocht u een reisje plannen naar de States dan zijn uw gegevens daar eerder dan u zelf. En dit alles onder de noemer “wie niets te verbergen heeft….”.

Nee, het is waar.

Eenmaal trek je de conclusie.
Vriendschap is een illusie.