Mensen noemen me wel eens “een zeldzame”. Ik vertaal dat liever in “een uniek persoon”. Maar misschien hebben ze wel een beetje gelijk. Al is het alleen al vanwege het feit dat ik meer dan dertig jaar voor de zelfde werkgever werk.
In die periode is het bedrijf 4 keer overgegaan in andere handen maar ik werk er nog steeds. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het altijd leuk heb gevonden. Zelfs nu vervloek ik nog wel eens een collega of een bepaalde situatie. Maar blijkbaar is het toch leuk genoeg, anders blijf je niet zo lang.
Als het écht nodig is, kunnen ze altijd op me rekenen. En dat weten ze. En ze weten ook dat die grote bek nooit slecht bedoelt is, en in mijn beleving alleen maar in het belang van het bedrijf. Ja, ik kan met droge ogen verklaren dat ze geen “slechte” aan me hebben. De maandelijks vergoeding voor dit alles is wordt dan ook zonder blikken of blozen in ontvangst genomen.
De afgelopen week is me echter iets overkomen wat me niet onberoerd heeft gelaten. Na meer dan dertig jaar trouwe dienst vond een collega het nodig om me zwart te maken. En niet zo’n beetje ook. Iedereen stond er bij, maar niemand die het voor me opnam. Geloof me, zoiets komt hart aan.
Maar ach, er waren verzachtende omstandigheden: 149 enthousiaste kindertjes met bijbehorende ouders. Dan mogen ze je zwart maken en nog “Piet” noemen ook.
Onder de bezielende leiding van Geert Gielen, verzorgden tientallen vrijwilligers, drie weken lang, het vertier voor de Bredase jongeren. Linoleum snijden, figuurzagen, koekjesbakken op een echt gasfornuis, typen op de schrijfmachine en racen op die super lange racebaan. Wat een contrast met de huidige virtuele wereld van Playstation en Nintendo 3DS.
Na de jaarwisseling gaat de beuk er in. Het carnaval nadert; de wagen moet klaar. Als het hele gevaarte ‘in bruin’ staat, kunnen ze beginnen aan de witte ondergrond. Daarna kan het kleurrijke spuitwerk worden aangebracht: de finishing touch.
