Ger Heimans

in 250 woorden

MENU

Zwartwerk

2 december 2011 Leave a Comment

Mensen noemen me wel eens “een zeldzame”. Ik vertaal dat liever in “een uniek persoon”. Maar misschien hebben ze wel een beetje gelijk. Al is het alleen al vanwege het feit dat ik meer dan dertig jaar voor de zelfde werkgever werk.

In die periode is het bedrijf 4 keer overgegaan in andere handen maar ik werk er nog steeds. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het altijd leuk heb gevonden. Zelfs nu vervloek ik nog wel eens een collega of een bepaalde situatie. Maar blijkbaar is het toch leuk genoeg, anders blijf je niet zo lang.

Als het écht nodig is, kunnen ze altijd op me rekenen. En dat weten ze. En ze weten ook dat die grote bek nooit slecht bedoelt is, en in mijn beleving alleen maar in het belang van het bedrijf. Ja, ik kan met droge ogen verklaren dat ze geen “slechte” aan me hebben. De maandelijks vergoeding voor dit alles is wordt dan ook zonder blikken of blozen in ontvangst genomen.

De afgelopen week is me echter iets overkomen wat me niet onberoerd heeft gelaten. Na meer dan dertig jaar trouwe dienst vond een collega het nodig om me zwart te maken. En niet zo’n beetje ook. Iedereen stond er bij, maar niemand die het voor me opnam. Geloof me, zoiets komt hart aan.

Maar ach, er waren verzachtende omstandigheden: 149 enthousiaste kindertjes met bijbehorende ouders. Dan mogen ze je zwart maken en nog “Piet” noemen ook.

BredaVandaag.nl Feestdagen Vrijwilliger

Vakantieherinneringen

8 juli 2011 2 Comments

De zomervakantie nadert met rasse schreden. Ik denk terug aan de tijd dat ik nog “grote” vakantie had. Ging u ook naar de Speelinstuif?

Het moet eind jaren ’60 geweest zijn, wellicht begin jaren ’70. De lagere schooljeugd van Breda leefde zich helemaal uit in de Speelinstuif. Eerst nog in stadsschouwburg Concordia, later verhuisde het hele spektakel naar het veel modernere Turfschip aan het Chasséveld.

Onder de bezielende leiding van Geert Gielen, verzorgden tientallen vrijwilligers, drie weken lang, het vertier voor de Bredase jongeren. Linoleum snijden, figuurzagen, koekjesbakken op een echt gasfornuis, typen op de schrijfmachine en racen op die super lange racebaan. Wat een contrast met de huidige virtuele wereld van Playstation en Nintendo 3DS.

Ik herinner me agent Buurmans waarbij je aan de hand van dia’s, verkeerssituaties moest beoordelen en de volgorde van voorrang moest intoetsen in een kastje met knoppen. Wie alles goed had kreeg een poster van Veilig Verkeer Nederland of zoiets.

En Piet Dekkers. Een lange, magere, ietwat goeiige oude man, met wie je een uurtje mocht vissen in de Wilhelminavijver. Die vijver zat barstens vol vis, maar behoorde toe aan de bejaardenbond. De Speelinstuif was de enige mogelijkheid voor mij om daar te mogen vissen. Voorn en bliek in overvloed.

Soms denk ik “die jongen van de racebaan” te herkennen op het station van Dordrecht. Maar de Speelinstuif is niet meer. Het Turfschip evenmin. Wellicht zijn ook een aantal van bovengenoemde personen ons inmiddels ontvallen. Maar die herinnering blijft. Elke zomervakantie weer.

BredaVandaag.nl Breda Speelinstuif Vakantie Vrijwilliger

De kippengaas cultuur

4 maart 2011 Leave a Comment

Ik ben niet zo’n carnavalsvierder. Nooit geweest trouwens. Ik heb menig keer de optocht gezien. Het was altijd gezellig in ‘t Ginneken. Maar om nou te zeggen dat ik carnaval vierde? Nee. Niet echt.

Toch weet ik wat de echte carnavalisten, de bouwers, bezielt. Brainstormen over hoe het thema tot uiting kan worden gebracht. Welke materialen hebben we nodig? Hoeveel is er in kas? Ruwe schetsen maken. Hoogte, breedte, gewicht, maar ook krachten en vermogens in de gaten houden. Komen draaibewegingen goed uit?

Stalen profielen en betonijzer vormen de basis. Kippengaas moet uiteindelijk de contouren vormen. De plakkers met lijn en papier zijn de plastisch chirurgen van de bouwgroep. Zij creëren. Zij scheppen.

Anderen werken met naald en draad. Uniforme kleding voor de hele groep verhoogt de kans op een hoge eindklassering. Meters stof worden verwerkt. Naaimachines ratelen. Alles lijkt mogelijk.

Na de jaarwisseling gaat de beuk er in. Het carnaval nadert; de wagen moet klaar. Als het hele gevaarte ‘in bruin’ staat, kunnen ze beginnen aan de witte ondergrond. Daarna kan het kleurrijke spuitwerk worden aangebracht: de finishing touch.

Dit weekend gaat het gebeuren. Het resultaat van noeste arbeid zal getoond worden aan het belangstellende publiek.

Ik heb respect voor wat die vele vrijwilligers ons de komende dagen gaan tonen.
Respect voor de cultuur van het volk. Cultuur die niet te zien zal zijn in het Rijks museum. En dat is maar goed ook.

De optocht blijft namelijk wél voor iedereen toegankelijk.
Zelfs bij meer dan 650 bezoekers.

BredaVandaag.nl Carnaval Cultuur Vrijwilliger

Voldoening, dankbaarheid en …

2 mei 2010 Leave a Comment

De vrijwilliger. Volgens “van Dale” iemand die vrijwilligerswerk doet. En  “vrijwilligerswerk” is onbetaald, vrijwillig werk. En “vrijwillig” wordt verklaart als uit vrije beweging, niet gedwongen.

Tegenwoordig worden er steeds meer taken uitgevoerd door vrijwilligers. De trainer van de voetbalclub van uw zoontje, de overblijfmoeder op school; niet-gedwongen en uit eigen beweging staan ze er. Maar als die mensen eens uit eigen beweging zouden wegblijven?

Er is vrijwilligersinzet bij ouderen: de tafeltje-dek-je in de wijk, of  begeleiding bij een bezoek aan de specialist. En bij ordehandhaving (de stewards in het stadion), het semi openbaar bestuur (de wijkraad, de monumentencommissie) en het onderwijs (de voorleesmoeder en de computervader). Allemaal vrijwilligers.

Eén op de vier Nederlanders is vrijwilliger. Maar waarom? Vraag het ze en men antwoord: “het is zo leuk”. Maar wát is er zo leuk dat die mensen dat doen voor niks, nakkes, nada?

Die “van Dale” kan me wat. Uit eigen beweging en ongedwongen? Lulkoek! En “vrijwillig” is al lang niet meer “vrijblijvend”. Ook hoor je vaak dat men er zoveel voor terug krijgt: voldoening, dankbaarheid, waardering.  Voldoening betekend; het voldaan zijn, tevredenheid. Dankbaarheid betekend voldoening gevend. En waardering betekend het op prijsstellen, het gewaardeerd worden.

Je mag dus concluderen dat één op de vier Nederlanders dat werk ontzettend leuk vindt terwijl ie daar iets voor terug krijgt waar ie niet zijn brood mee kan beleggen, geen hypotheek kan betalen en niet mee kan pronken bij de buren. Dat “iets” moet dus wel waardevol en kostbaar zijn.

Dankbaarheid, een schouderklopje, iemand waarderen; het kost niets. Toch resulteert het in werknemers die met plezier naar hun werk gaan. Maar tevreden werknemers functioneren toch beter, en veroorzaken toch minder ziekteverzuim? Een bedrijf met dergelijke werknemers zal dus prima resultaten boeken.

Leert men dat ook op Nyenrode? Doceert men dit aankomende CEO’s aan de Rotterdam School of Management? Geen idee. Ik ben geen manager, ik schrijf vrijwillig columns. Wees me maar dankbaar, het zal me een hoop voldoening en tevredenheid geven.

GerHeimans.nl CEO's Nyenrode Vrijwilliger

Zoek:

Selectie

Schrijfvrienden

  • Gert de Kievit
  • Ton Broekhuisen
  • Werner van Looy
Ger

Over de auteur

Ger Heimans, geboren in Breda, woonachtig in Dordrecht. Al jaren werkzaam in de IT en forenst derhalve dagelijks op en neer naar Leiden.
Schrijft over alles en nog veel meer.
Zelfs in opdracht.

Social:

Subscribe via RSS

© Copyright 2013 The Stiz Media
Latent theme powered by Genesis