Overvolle bootjes op verre zeeën. Oneindige stromen mensen verplaatsen onder erbarmelijke omstandigheden. Slachtoffers drijvend in zee of aangespoeld op verre vakantie stranden.
Dagelijks komt het binnen op je netvlies. Ik schaam me om de weinig tijd die er voor nodig is om er voor te zorgen dat dergelijke beelden van je af glijden als regendruppels in de herfst. Ik schaam voor de “vrienden” in mijn social-media omgeving. Om hun bikkel harde standpunten jegens deze mensen waardoor ik oprecht twijfel of ik deze “vrienden” nog wel wil blijven volgen.
Maar ik twijfel ook door de beelden van agressieve gedragingen van de vluchtelingen zelf, onderweg bij grensposten of stations. Als voedsel of drinken “ondankbaar” wordt weggegooid. Als ze zich verzetten tegen “onze” ordehandhavers. Ik twijfel ook of het juist is, om hier begrip voor op te brengen. Ik twijfel, en ik hoop dat het incidenten zijn of bewust verkeerd gemonteerde beelden.
Ik twijfel aan de landen in het Midden Oosten. Waar zoveel geld voor handen is, maar geen bereidheid om de vluchtelingen op te nemen.
Man, wat verafschuw ik de mensen die het “eigen volk eerst” principe huldigen. Maar begrijp hun twijfel. Twijfel aan onze overheid die geen middelen had voor betere ouderen zorg. Geen middelen voor betere salariëring voor bepaalde beroepen. Geen middelen om de jeugd een goede start te laten maken maar die nu wel geld heeft voor deze vluchtelingenopvang?
Ik hoor de voor- en tegen argumenten aan, maar blijf achter in twijfel.
Twijfel, en schaamte.
Ger Heimans says
Ik hb er helemaal niets aan toe te voegen.
Mooi verwoordt.
Ger
Annie says
Twijfel en schaamte…
Dat er velen vluchten vanuit een oorlogssituatie is van alle tijden, denk aan de Godsdienstoorlogen in de 16e eeuw waar de benaming Hugenoten (door de katholieken als scheldwoord werd gebruikt voor de protestanten) vandaan komt en waarvan zo goed als zeker, ook mijn voorouders bij hoorden; die Hugenoten.
Twijfel heb ik wel want het zijn de rijke gezinnen die vluchten, immers moeten ze elke beambte cash omkopen dus wat gebeurt er bij de arme gezinnen? Mogen die dan geen veilig leven?
Angst ook.
Angst dat nu er zoveel mensen met het Islamistische geloof onze grenzen binnen komen; in hun ogen is ons geloof geen geloof en zullen wij daardoor in de toekomst in de minderheid komen, onderdrukt worden en zo de geschiedenis zich in Europa gaan herhalen maar dan omgekeerd?
Moeten we ze daarom wel allemaal bij elkaar ‘zetten’, waarom niet verdelen over het gehele land ?
Schaamte…
Ik hou niet van geblondeerd mannenhaar en ook niet van mensen met een grote bek.
Ik heb er in mijn fysieke vriendenkring mensen die zo hard schreeuwen van : eigen volk eerst.
Maar wat is eigen volk? Die collega van mij die 15 jaar geleden uit Afghanistan is gevlucht met 4 kinderen waaronder een baby ? Nee, ze ziet er niet als ‘ons’ uit en haar accent blijf je horen maar ze zet zich als vrijwilliger wel voor 100% in en zij is mij even waardevol als mijn andere collega’s.
Is / zijn ‘ons’ dan al die gastarbeiders die wij in de jaren 60/70 hierheen haalden omdat ‘ons’ volk te beroerd was om bepaald werk te doen dus dan maar ‘de buitenlanders’?
Deze mensen zijn nu ook ‘ons’ volk dus ik hoop dat die term snel zal verdwijnen. Zal ijdele hoop zijn maar hoop verloren, al verloren en de tijd zal het ons leren.
Groet, Annie
André Prins says
Ik begrijp je helemaal Ger. Ik leef ook steeds tussen wel/niet. Twijfel in dit geval bij alles. Moeten we ze wel of niet opvangen. Is het niet beter om te zorgen dat ze in eigen land opgevangen worden met hulp van ons of toch niet? Het zijn allemaal lastige dilemma’s en ik ben bang dat we er geen oplossing voor hebben evenals we geen oplossing hebben voor het probleem van de vluchtelingen. Nu niet en nooit niet. Ik weet ook niet hoe het moet.
Groet,
André