Uit de kast gekomen.

Ondanks dat het ‘zo 1990’ is, kan ik het niet langer voor me houden; ik heb een Lat-relatie. In ons geval staat “Lat” voor ‘Laying Apart Together’. Of in goed geaccepteerd Nederlands; ik ga met je op stap als het mij uitkomt.

Wie niet beter weet zou kunnen denken dat ik je misbruik.  Men zou zich zelfs kunnen afvragen waarom jij je laat misbruiken, maar op de één of andere manier is dit wat wij willen. Is dit de relatie die het beste voor ons werkt. Al meer dan dertig jaar overigens.

Mijn situatie brengt nou eenmaal met zich mee dat we niet al te vaak samen op pad kunnen. Ik heb liever niet dat anderen ons samen zien. En ik wil zeker niet dat mijn vrouw of kinderen ons samen zien. Maar nu, in het donker van de ochtend, moet het maar. Niet dat ik me voor je schaam of zo. Maar toch.

Je geeft me altijd een warm gevoel maar ondanks dat voel ik me ook altijd wat ongemakkelijk bij je. Ik word er zelfs wat klam en zweterig van. En weet je, je ruikt ook niet altijd even fris. Maar dat ter zijde.

In ieder geval zijn we vandaag samen. Vandaag ben je eindelijk uit de kast gekomen. Nu weet ik weer hoe gelukkig ik met je ben. Dat ik altijd op je kan rekenen. Dat je er voor me bent als ik je nodig heb.

Wat moet ik zonder jou?
Je bent een regenpak uit duizenden.