Woensdag is mijn moeder jarig. Althans, dat zou ze zijn geweest. Het is al meer dan dertig jaar geleden dat zij onder ons was en tot mijn grote schande denk ik nog zelden aan haar. Ik moet zelfs opzoeken hoe oud ze zou zijn geworden.
Ik realiseer me, dat ze nooit heeft meegemaakt dat haar zoon naar zijn werk ging. Ze is overleden op de dag van mijn laatste examen. Ook heeft ze niet gezien dat ik vertien maanden het vaderland heb verdedigd, maar daar heeft ze weinig aan gemist.
Ze heeft de moeder van mijn kinderen nog gekend, maar op onze trouwdag stond mijn vader alleen. Wat spijt het me dat ze nooit kleinkinderen heeft gehad. Ze zou er stapel gek op zijn geweest, zoals ík nu op die van mij.
Maar ik ben ook blij geweest, dat haar bespaard is gebleven dat de zaak van mijn vader, waar ook zij veel aan heeft bijgedragen, gesloten moest worden. De verhuizing van dat grote huis naar dat kleine flatje. Het overlijden van haar man. De scheiding van mijn eerste vrouw.
Hoe erg had ze haar kleinkinderen verwend? Had ze mijn nieuwe partner in haar hart gesloten? Hoe trots was ze geweest toen haar kleindochter afstudeerde? Had ze gestraald als ze had gezien dat haar kleinzoon in de voetsporen van zijn opa was getreden?
Wellicht heeft ze het tóch meegekregen: Big mother is watching you?
Ik zal het nooit weten.
Maar woensdag zou ze jarig zijn geweest.
Dat weet ik zeker.
Wen says
Mooi Ger! Tranen in mijn ogen…Op sommige momenten realiseer je je, shit! dat maakt zij of hij niet met je mee…eenzaam moment…
jannyzeeland says
Mooi dat je zo respectvol aan haar denkt.
En dat je op haar verjaardag aan haar denkt.
Cilia says
Ja Ger, jouw moeder!! Lief tante, lieve moeder en gegarandeerd zou zij een superoma zijn geweest.
Linda says
Mooi geschreven. :-)
Had m’n oma(‘s) graag willen kennen.