Vervangende arbeid

De huidige crisis kost banen. Voor werkloze vijftigers wordt het haast onmogelijk, ooit weer aan de bak te komen.

Maar stel nou dat het mij zou overkomen. Wat zou ík dan doen? Eerst, gedwongen, een traject in van tot niets leidende sollicitatietrainingen. Daarna, op zoek naar die niet bestaande banen waarvan de overheid wil dat ik me er sterk voor maak. Op zoek naar vervangende arbeid dus.

Als ik een woningstichting zou gaan leiden zou ik ook onverantwoord moeten gokken met andermans geld. En bij verlies, zou ik moeten opstappen en mijn zakken vullen. Dat soort sterke Staaltjes ligt me niet.

Ik zou in de politiek kunnen gaan. Hmm, dat lijkt me wel wat. Maar dan moet ik compromissen sluiten en vriendjes blijven met de maatjes die ik nog wel eens nodig kan hebben. Dat valt ook af.

Misschien de advocatuur maar in? Ik kan aardig rechtlijnig denken en zaken toetsen aan spelregels die we democratisch hebben vastgelegd. Maar dan moet ik ook schoften bijstaan die zich hebben vergrepen aan kindertjes van negentien dagen oud. Dát nooit!

Nee, dan maar liever een werkloze, droog brood vretende opa van een kleinzoon van anderhalf.

Dan kan ik openlijk blijven zeggen dat ik het ontzettend belachelijk vind dat een baby van negentien dagen in een kinderdagverblijf wordt geparkeerd.

En bovendien kan ik er dan voor zorgen, dat geen enkele zieke geest met zijn gore klauwen aan mijn kleinzoon komt. Want ik zou de dader, voor eens en voor altijd, uit zijn lijden verlossen.